Column De Buitenstaander, Rocco Ostermann

Een hele normale dag

Ik moest zonet denken aan een turbulente vliegreis die ik ooit heb beleefd. Van Bangkok naar Melbourne ging de lange vlucht en ik had blijkbaar het ticket verkeerd geboekt, want ik had amper beenruimte. Ik had om de haverklap kramp en deed ’s nachts geen oog dicht. Daar hadden er meer last van, maar dat kwam door iets geheel anders. Er was namelijk een jongetje aan boord dat de godganse vlucht huilde. Het jochie had een enorm hoofd en zijn ogen stonden tijdens het huilen wagenwijd open, zonder dat er een enkele traan over zijn gezichtje biggelde. Hij leek het er om te doen. Zijn pa verzuchtte, (me ondertussen een knipoog schenkend), na drie uur tegen me: ‘Nou weet je waarom die vlucht zo goedkoop was.’
Voor die vlucht heb ik wel degelijk een paar geiten moeten slachten, maar ik snapte het grapje. Misschien bedoelde hij ook wel de beenruimte.

De reden waarom ik er weer aan moest denken was het volgende: vanmorgen vroeg, in de supermarkt, zag ik plots een vrouw. Ze liep met zo’n typische snelle pas, als van een drugsverslaafde wanneer die weet iets te zullen gaan scoren. Speedy snelwandelen. We waren in de supermarkt, niet op een vervuilde rafelrand van het station, maar evengoed was er blijkbaar haast geboden. Ze had harde lijnen in haar gezicht, hoge jukbeenderen en haar pezige lijf oogde strak. Ze leek te barsten van energie. Haar zoon ook, naar bleek.
Het kind kwam, gekke bekken trekkend, een beetje raar lopend op haar toe. ‘Odin, doe’s normaal joh! Loop mama nou niet te fokken.’

Odin?, dacht ik. Wie noemt zijn kind nou Odin?

Odin, ondertussen, genoot met volle teugen van zijn ADHD. Hij pakte een fles allesreiniger van Mr Muscle uit mama’s mandje, deed alsof het een microfoon was en begon er luidkeels in te zingen en bij te springen. Ik kende het liedje niet. Het was vast een actuele Hollandse Hit. Misschien had het songfestival hem wel geïnspireerd.

‘Odin, doe nou ‘ns normaal, zeg ik toch!,’ fulmineerde mama weer en ze pakte Mr Muscle uit Odin’s handjes. ‘Ga maar een boekje uitkiezen,’ en Odin sprintte naar het lectuurschap. Hij kwam vliegensvlug terug met een kleine tien bladen waarvan er een aantal fladderend neerkwamen op de stenen vloer. ‘Eentje, zeg ik toch!’ Doe nou ‘ns normaal! Neem die van Max maar,’ zei mama wijzend op het blaadje waar onze nationale trots vanaf de cover naar ons glunderde. Toen begon het kereltje weer te rennen, verloor wederom een aantal blaadjes en imiteerde met zijn nog niet volledig ontwikkelde stembandjes de red bull-bolide van koning Verstappen. 

Odin kwam op z’n kop, bij het kattengrit, naast de hondenbrokken, terecht. Ik stond daar en keek Odin aan. Die keek vrolijk versuft terug. Ik knipoogde naar hem. ‘Ooooodin, doe nou ‘ns normaal,’ schalde het weer op hoog volume door de supermarkt. Het leek wel alsof het woordje ‘normaal’ telkens Odin het startschot gaf om juist het tegenovergestelde te gaan doen. Buiten aangekomen, moest Odin achterop de fiets bij mama. Het was een elektrische fiets en Odin zat achterop alsof er een gram jeukpoeder achterin zijn hemdje was gekieperd. Mama dreigde met Odin plus twee volgepakte tassen om te vallen.

‘Dooooe eeens gewoon normaaaaal!’

Daar lagen ze. Iets zei me dat dit voor Odin gewoon een hele normale dag was.