Vanaf een bankje | Aan de rand van een gracht

Vanaf een bankje

Aan de rand van een gracht

Door Bernhard Harfsterkamp

AALTEN – Soms kom ik een bankje tegen, waarop ik uren kan zitten. Dat heeft alles met de ligging te maken. Ik zit graag onder bomen, maar dan wel graag op een plek waar ik de verte in kan kijken. Rust is eveneens een voorwaarde. Geluid van bedrijvige mensen met allerlei voer- en werktuigen mogen alleen ver op de achtergrond te horen zijn. Het bankje in de tuin achter Sint Bernardus, tegenwoordig ook wel Vestingpark genoemd, voldoet daar helemaal aan.

In het park staan vele bankjes met allemaal een verschillende uitzicht. Deze heeft echter het mooiste uitzicht, want ik kijk over de gracht naar het gebied van waaruit lang geleden soldaten onder leiding van Prins Maurits de Spanjaarden uit Bredevoort hebben verdreven. Als ik hier uren zou zitten, staar ik uiteraard niet voortdurend voor me uit, al zijn op en bij de gracht voldoende watervogels aanwezig. Het is vooral op een mooie zonnige dag een ideale plek eindelijk eens werk van bijvoorbeeld Jona Falke te lezen, die binnenkort gast is in de Koppelkerk. Als ik tussendoor behoefte heb aan een versnapering, is de beschaafde wereld niet ver weg. Door het park kan ik met een kleine omweg naar 't Zand lopen voor een biertje van de plaatselijke brouwerij.

Jona Falke wordt trouwens op vrijdag 7 juni ondervraagd door Gerjon Gijsbers. Die is om mij heen nadrukkelijk aanwezig, want overal in het park zijn teksten van hem te lezen, Ze staan onder foto's, die gemaakt zijn door de leden van het Oostgelders Fotografen Collectief. Het collectief had Gijsbers gevraagd een verhaal te schrijven dat tot inspiratie voor de fotografen kon dienen. Het verhaal "Vrees en treur niet" is in fragmenten te lezen, als je door de tuin wandelt. Een volgende keer als ik op het bankje ga zitten zal ik het boekje met het verhaal meenemen, zodat ik in de meest passende omgeving de tekst nog eens helemaal tot me door kan laten dringen.

Vrees niet en Treur niet verwijzen naar de verdedigingswerken uit de zestiende eeuw, waarvan de ligging een aantal jaren geleden weer zichtbaar is gemaakt in de tuin. Volgens sommigen te zichtbaar, want het lijkt wel alsof er een kleine landingsbaan door het park loopt. Bredevoort ken ik al lang. Als klein kind kwam ik er samen met mijn ouders doorheen, als we met de bus van Veldhuis naar opa en opoe in Dinxperlo gingen. Ik heb het stadje echter pas beter leren kennen, toen ik voor de boekenmarkten naar Bredevoort kwam. We namen dan tussen het zoeken naar mooie boeken een kopje soep bij Sint Bernardus. Je kon dan soms achter het gebouw zitten en daarbij viel me voor het eerst het park op.

Links van me zie ik in de verte een theekoepeltje. Dat is een nog mooiere leesplek dan het bankje, maar het is voor mij niet toegankelijk. Het koepetje is er in de eerste helft van de negentiende eeuw door de familie Roelvink neergezet. In die periode is ook de grote tuin ontstaan. Daarbij zijn de verstingwerken, die er nog lagen ontmanteld. Behalve een kleine punt, waar bovenop de theekoepel staat. In het imposante pand aan 't Zand was vanaf het eind van de negentiende eeuw een sanatorium voor TBC-patiënten gevestigd. Na 1933 werd het een bejaardenhuis. Tegenwoordig kun je er terecht voor eten en drinken en weldra ook om te overnachten. Om me heen is nog veel meer te zien. Prachtige bomen en ook nog een Lourdesgrot. De tuin van Sint Bernardus is, waar je er ook op een bankje zit, een prachtige plek, waar natuur en cultuurhistorie fraai samengaan.