Column Dichterbij: LintjesZegen

Afgelopen 26 april was de Lintjesregen. De dag waarop burgemeesters namens de Koning burgers een onderscheiding mogen uitreiken. Voor burgemeesters een hoogtepunt in het jaar, en het verveelt nooit. Al om 07.50 uur stond mijn onvolprezen kabinetschef voor de deur met een versierde VW IDBuzz die we mochten lenen van HuiskesKokkeler. We zochten thuis Irma Verwaaijen, Jan Baars en Wim Jansen op, en overhandigden hen een uitnodigingskaart voor de ceremonie in het gemeentehuis. Fantastisch om de verbazing en ontroering bij mensen te zien, stoere mannen happen opeens naar adem als ze de tekst voorlezen met familie en vrienden om hen heen. Na ons vertrek kunnen ze even bijkomen en zich optutten voor de ceremonie. Op mijn kamer kunnen ze hun ervaringen delen. In optocht gaan we dan naar de volle raadszaal waar ze als vips worden verwelkomd. Ook dan emotie bij het zien van bekenden die blijkbaar al op de hoogte waren.
In mijn speech sprak ik over de achtergrond van het decoratiestelsel. Juist in deze individualistische tijden is het een mooie traditie om onze waardering uit te spreken naar burgers die zich langdurig beschikbaar hebben gesteld voor onze gemeenschap. Want die hebben we keihard nodig, zonder hen blijft er weinig gemeenschap over. De mens is een sociaal wezen. Aandacht, zorg en respect van en voor elkaar zijn basisvoorwaarden voor een gelukkig leven. We hebben elkaar nodig en toch wordt onze samenleving steeds individualistischer en dat geldt ook voor onszelf, als we eerlijk zijn. Jezelf wegcijferen voor anderen kost steeds meer moeite, in relaties, gezin, familie, vrije tijd en op het werk. Gezagdragers als ouders, agenten, leraren en bestuurders merken het. ‘Wie ben jij om te bepalen wat ik moet doen? Dat maak ik zelf wel uit!’ Je merkt het ook bij vrijwilligerswerk. Mensen binden zich liever niet lang en deinzen terug om verantwoordelijkheid te nemen. Geen verband waar het geen moeite kost om bestuursleden te vinden, mensen die gedurende langere tijd ergens de schouders onder willen zetten, en zo hun vrijheid willen opofferen. En het valt mij op hoe vaak er tegenwoordig in rouwadvertenties staat dat in besloten kring afscheid genomen wordt, de gemeenschap is er dan niet meer bij betrokken. Na deze inleiding sprak ik de decorandi apart toe, waarbij ik hun verdiensten benoemde. Ik vroeg enkele aanwezige ‘fans’ waarom ze vonden dat hun held het lintje verdiende. Dat leverde ontroerende getuigenissen op. Velen hielden het niet droog toen een Albaans-Servische vluchtelinge vertelde over wat Wim Baars - met zijn vrouw - had gedaan voor haar familie. Het koor Con Spirito zong nog een felicitatie voor voorzitter Wim Jansen en we zongen het Wilhelmus. Het was een prachtige dag. En wat een zegen dat we dit soort mensen in onze gemeenschap hebben! Anton Stapelkamp
Ps 1: Ilona Hendriks kreeg een onderscheiding in Oost Gelre. Daar is zij actief in de paardensport.
Ps 2: Dank aan de ambtenaren die zich de benen uit het lijf liepen. Toppers!