Burlen op 2e paasdag
Ik had die dag (een paar jaar geleden) een stormstrotje, waarbij vergeleken Johnny Cash' stem zou klinken alsof hij een bel lachgas achter z'n country-kiezen had en een prima leadzanger in het smurfenkoor van wijlen Vader abraham zou zijn geweest. En jongens nog aan toe, het was ook nog eens zo'n magistraal weertje.
Ok, het was natuurlijk bij lange na nog lang geen Oktober, maar ik ging er een beetje van uit dat de meeste mensen (of ik alleen?) even googelen moeten om de exacte tijd van het sonische fenomeen te bepalen.
Hoe dan ook, ik had dus écht zo'n goeie diep zware strot he, en kan zoiets, dat gevoel, die drang, dan ook écht niet tegenhouden. Die is simpelweg niet te stoppen. Het is iets, hoe zal ik noemen, iets 'oers' in me, dat er dan uit moet, bijna uit me barst zou ik willen zeggen.
Ik besloot dus om eens een fijn potje elanderig te gaan burlen op de Veluwse Posbank. Ik hou er sowieso van om dieren te imiteren en ik ben ook, al zeg ik het zelf, zeer bedreven daarin. Ezels, hanen en kalkoenen, dat zijn de dieren die ik het beste kan nabootsen.
Zo, en nu op naar de Posbank, die wérkelijk een magnifiek wandel- en fietsgebied is.
Ik laadde de auto in en een uurtje later zat ik goedgemutst en vol voorpret verstopt achter een paar grote struiken. Ik had een accu, een versterker en een microfoon meegenomen. Niet al te zwaar qua wattage, maar groot genoeg voor de job.
Ik heb altijd al eens willen meedoen aan het Nederlands kampioenschap burlen, maar aangezien dat altijd in het weekend wordt gehouden, heb ik daar zelden tijd voor, dus moet ik deze wens, deze passie, maar in mijn eentje botvieren. Inmiddels was ik er meer dan klaar voor. Ik sloot mijn ogen, ging mentaal naar binnen, zette mijn keel open alsof ik moest gapen, liet het langzaam omhoog komen en daar ontsnapte de bestiale balts-bas uit mijn keel: ‘Mmmmaaaooeoeoeaaaagggg…'
Dat was, mensen nog aan toe, zó helemaal te gek, en lachen ook! Ik heb veel écht leuke reacties gehad, vooral van de zich totaal het apelazarus geschrokken en godsgruwelijk hard gillend wegfietsenden.
Toen op een gegeven moment, na een uurtje vol actie, de busjes van Staatsbosbeheer me net iets te vaak opdoken, schatte ik in dat mijn monumentale geburl hen inmiddels ook ter ore was gekomen. Ik was klaar. Je moet stoppen op het hoogtepunt. Ik was helemaal in mijn nopjes met dit resultaat. Ik pakte mijn spullen, ging op weg, kocht een flesje prik bij het Posbank-restaurantje en genoot met de beentjes omhoog, met volle teugen na.
Ik bedacht me nog: stel dat ik een olifant had geïmiteerd, hadden ze me dan óók geloofd? De kans dat er namelijk een eland opduikt bij die Veluwezoom is nul. Ze zijn er helemaal niet!
Wat er later wél opdook, was een fenomenale zonsondergang. Het was een heerlijke tweede paasdag.