'Als het kalf verdronken is'
Het is donderdag 2e kerstdag 2019. Begin van de middag vraag ik haar 'n klein ommetje te maken. Aangezien vorig jaar bij haar ITP is geconstateerd, is ze weliswaar gemotiveerd maar de vermoeidheid is de grote boosdoener. Na wat energie bij elkaar gesprokkeld te hebben, besluiten we toch maar even te gaan. Uiteindelijk kan een beetje beweging tijdens zulke feestdagen geen kwaad. Het is een wat grijzige dag maar zeker niet te koud voor de tijd van het jaar.
We trekken onze jassen aan en gaan de deur uit. Na een paar honderd meter, lopen we onze wijk uit. Hier rechtdoor of rechtsaf? We besluiten het laatste en komen op een pad wat er niet erg uitnodigend uitziet voor een fijne korte wandeling. Hier en daar ligt klein steenpuin. Ver komen we niet want na amper vijf minuten lopen gaat ze strompelend onderuit, 'oh!' roep ik. Gaat het?!' vraag ik daarop verstijft en niets vermoedend.
Het is een nare film. Blijkbaar belandt ze met haar rechterzijbeen op een betonnen afsluitband, die de tegels van een elektriciteitshuisje omringd, in de Aaltense wijk 't Slaa. De band steekt wel 5 centimeter boven het maaiveld uit. Een mogelijk afgeleide of oudere wandelaar komt in deze situatie 'de deuren van het ziekenhuis' wellicht tegen.
Ze geeft te kennen dat het niet goed voelt en heeft gelijk veel pijn. Waarschijnlijk iets ergs gebroken. Ze zegt dat ik 112 moet bellen. Ik pak m'n mobiel en druk vlug op de drie toetsen. Een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn geef ik kortstondig de nodige gegevens door waarom ze vraagt. Het wachten is op de ambulance. Na te lang wachten probeer ik het opnieuw en zeg dat er, gezien het voorval, haast geboden is. Enkele door mij opgetrommelde buurtbewoners zijn snel bereidwillig ons in deze situatie te helpen met dekens en steun, super!
Eindelijk, de lichten van de ziekenwagen zijn zichtbaar. Na aankomst wordt ze met veel pijn en moeite door chauffeur en verpleegkundige heel voorzichtig de grote ambulance ingeloodst. Ik neem kort afscheid en zeg dat ik haar zo snel mogelijk met de auto achterna kom. Thuis gekomen pak ik wat spullen waaronder medicijnen en vertrek vervolgens als een haas richting het SKB in Winterswijk. Op de EHBO aldaar is de verpleging al volop bezig met onderzoek. Al snel blijkt volgens de foto's, dat ze een bovenbeen gebroken heeft en wel op vier plaatsen. Dat ziet er dus niet best uit.
Na urenlang onderzoek besluit men haar om 19.00 uur te opereren. Een traumachirurg is al onderweg naar het ziekenhuis. Tijdens de operatie worden twee pinnen in het bovenbeen geplaatst. Ze moet na de ingreep een aantal dagen blijven. Hoelang weet op dat moment nog niemand.
Oudjaarsdag. Besloten is dat ze weer naar huis mag, gelukkig! Thuis is zover mogelijk alles ingericht voor de nodige rust en revalidatie. Een bed beneden en een rollator zijn aanwezig en er komt zorg. De komende weken heb ik van mijn baas verlof gekregen. Genezing gaat erg moeizaam.
We zijn ruim 3 jaar verder. Het gaat redelijk met haar. Wel heeft ze regelmatige last van de pinnen in haar bovenbeen. 'Die kunnen er eventueel uit, maar dat is niet zonder risico' aldus specialisten.
Het is zondagmiddag en het is droog. Begin van de middag vraag ik haar 'n klein ommetje te maken. Na amper tien minuten lopen, zien we tot onze verbazing dat de betonnen afsluitband bij het elektriciteitshuisje is omringd met een dik verhoogde zandlaag waarover het gras mooi kan groeien.
Ik denk: 'nú kan er niets meer fout gaan'.
Peter van Zoonen
Aalten