Het Dorp – Wim Sonneveld (1974)
Een nostalgische bui
Het is deze maand 25 jaar geleden dat er een start gemaakt werd met de sloop van mijn ouderlijk huis. In 1985 hebben mijn ouders hun zaak, de ERBA, verkocht en mochten ze wel boven de winkel blijven wonen. Het verouderde pand moest vernieuwd worden, renoveren volstond niet, het moest gesloopt worden. Pa en ma verhuisden tijdelijk naar Winterswijk en konden eind 1998 weer terug komen, in het nieuwe pand, een nieuw appartement.
Regelmatig denk ik terug aan de tijd dat ik in dat grote pand mocht wonen. We hadden een belachelijk grote woonkamer, heerlijke woonkeuken en onze zolder had ongelofelijke afmetingen. Mijn broertje en ik mochten de helft daarvan gebruiken voor ons speelgoed. Dat bestond uit LEGO, Playmobil en Dinky Toys. Later werd er een tafeltennistafel neergezet, waar door vrienden gretig gebruik van gemaakt is. Het Aalten van toen, zo'n 40 jaar geleden, is er niet meer. Er is nog veel meer veranderd, winkels die overgenomen zijn of hun deuren definitief hebben moeten sluiten.
Voor dit honderdste Muzikale Voetnootje heb ik een liedje uitgekozen dat hier op aansluit. Nostalgisch, mijmerend en herinneringen ophalend aan een tijd die aan de horizon is verdwenen. 'Het Dorp' van Wim Sonneveld, waarvan de tekst is geschreven door Friso Wiegersma, geeft het gevoel dat ik weleens heb beeldend weer. De eerste regel is al een prachtig tijdsbeeld, een ansichtkaart, die zijn er nog wel, maar worden minder gebruikt. 'Thuis Heb Ik Nog Een Ansichtkaart Waarop Een Kerk, Een Kar Met Paard, Een Slagerij J. Van Der Ven', ik zie het tafereel voor mij. Verderop een zin die ik nu, ouder, begrijp, 'Ik Was Een Kind En Wist Niet Beter Dan Dat 'T Nooit Voorbij Zou Gaan'. Natuurlijk heb je, zeker als je jong bent, geen idee hoe je leefwereld er later uit gaat zien. En onze wereld blijft zich ontwikkelen, dat is nu eenmaal zoals het gaat, 'Ik Weet Wel, Het Is Hun Goeie Recht, De Nieuwe Tijd, Net Wat U Zegt, Maar Het Maakt Me Wat Melancholiek'.
En juist dat gevoel ervaar ik de laatste tijd vaker, zonder dat ik ontevreden ben met mijn huidige leven, met mijn huidige leefwereld. Die is goed, maar soms zou ik wel weer eventjes terug willen gaan naar die onbezorgde tijd en goed in mij opnemen hoe alles er uit ziet. 'Toen Ik Langs Het Tuinpad Van M'n Vader De Hoge Bomen Nog Zag Staan, Ik Was Een Kind, Hoe Kon Ik Weten, Dat Dat Voorgoed Voorbij Zou Gaan'. Prachtig gezongen, met emotie en de juiste toon…schitterend liedje!