Symbolisch spandoek voor Oekraïne bij Sealing Valley
MaatschappijAALTEN – In de stromende regen is op maandag 4 april een megagroot symbolisch spandoek geplaatst bij complex Sealing Valley. Een veld zonnebloemen, symbool voor zon en liefde, de boodschap ‘Aalten helpt Oekraïne’, de donkere luchten die worden verdreven door de storm en het licht, teken van hoop, de Oekraïense vlag. Licht na duisternis…
Door Karin Stronks
Tientallen posters met adressen en de openingstijden van de twee locaties waar hulpgoederen worden verzameld, zijn gedrukt en overal in Aalten en Dinxperlo opgehangen. Locaties Dinxcenter, Industriestraat 12 in Dinxperlo en Sealing Valley, Industriestraat 3, Aalten zijn beschikbaar voor ontvangst en opslag van gebrachte spullen. Hulpgoederen gaan op transport naar Oekraïne, vluchtelingen kunnen hier terecht om benodigde spullen op te halen.
Bij Sealing Valley is een deel van de grote productiehal ingericht voor de opslag van hulpgoederen. Tientallen pallets waar de enorme dozen met onder andere kleding, schoenen, beddengoed op staan heeft eigenaar Hans Beele ingekocht, ook zijn er inmiddels honderden flesjes water naar Oekraïne gebracht. “Deze oorlog, het lot van de Oekraïense burgers, het gaat me aan het hart. Zelf heb ik het bombardement van Rotterdam meegemaakt. De herinnering komt nu in alle hevigheid terug… Daarom willen we helpen.”
Kim Jansen en Rut Mucheru, twee vrijwilligers, zijn bezig om de ingebrachte spullen te sorteren, op te vouwen en in de dozen te doen. Ze worden geholpen door Lisa en Sergej, Oekraïense vluchtelingen. Lisa en Sergej zijn vanuit Kiev gevlucht voor het oorlogsgeweld. Lisa spreekt Engels, zij vertelt: “We werden op 24 februari om vijf uur ’s ochtends wakker door gedreun, ontploffingen. Het dringt eerst niet door wat er aan de hand is. Dan realiseer je je dat het bommen zijn, dat Kiev wordt gebombardeerd…” Hebben Sergej en Lisa het aan zien komen? “Nou, we wisten dat er spanningen waren. Maar dat Poetin echt een oorlog zou beginnen, nee, dat hebben we niet voorzien. Niemand. Dat konden we ons niet voorstellen.”
Sergej en Lisa en hun drie kinderen van elf, tien en vier jaar oud, willen niet weg maar ze voelen zich erg onveilig in de loop van de week na het vallen van de eerste bommen. “Twee kilometer van ons huis ligt een militaire basis. We waren zo bang, de kinderen ook. We gingen met onze kleren en schoenen aan slapen, als de sirene dan ’s nachts ging konden we direct naar de kelder om te schuilen. Een week na het eerste bombardement zijn we gevlucht. Onze winkels, ons huis, alles wat we hebben opgebouwd, hebben we achtergelaten. Eén van onze panden, vijf verdiepingen met onder andere appartementen in Irpin, een voorstad van Kiev, is door bommen vernield. Gelukkig waren alle mensen er toen al uit…”
De rit van 700 kilometer van Kiev naar de Poolse grens kost het gezin drie dagen. “Er waren zo veel vluchtelingen, het was enorm druk op de weg. Een moeilijke reis. We kwamen uiteindelijk aan in Berlijn bij een opvangplaats voor vluchtelingen. Iemand vroeg: ‘Zijn jullie dakloos?’ Ik begon te huilen. We hadden een goed leven in Oekraïne, een huis, zes food shops, winkels, een hond met puppy’s. Maar ja, op dat moment waren we inderdaad dakloos…” Ze vouwt intussen broeken en truien en legt de kleren in een doos.
Lisa en Sergej wonen tijdelijk op een camping. Lisa: “Daar hebben we privacy, het is er fijn. Maar we kunnen niet lang blijven. Ik weet niet waar we dan terecht kunnen. Onze kinderen gaan hier naar school, er is een onderwijsprogramma opgezet door Figulus Welzijn. Wij kunnen ons hier nuttig maken, we helpen graag bij het sorteren van de hulpgoederen.” Ze is blij dat Sergej bij haar en de kinderen is. “Er is een wet bij ons, als een man drie of meer kinderen heeft dan mag hij mee met zijn gezin. Dat voelt veilig.”
Sergej, Lisa en de kinderen kijken toe bij het plaatsen van het spandoek, vol symboliek. Het regent pijpenstelen. Ze zijn dankbaar voor alle hulp die ze krijgen. “We dromen en hopen dat de oorlog in Oekraïne snel eindigt.”