Team de Blijkert, Martin, Ria, Miranda, Bennie, Annemarie, Wim, Trudi, thuisdeelnemers Monique, Sander. Foto: Teamlid Frank

Team de Blijkert, Martin, Ria, Miranda, Bennie, Annemarie, Wim, Trudi, thuisdeelnemers Monique, Sander. Foto: Teamlid Frank

Hoe gaat het er aan toe bij de Dinxperience Quiz?

Cultuur

Verslag van Team De Blijkert

Door Frank Vinkenvleugel

DINXPERLO - Vrijdagavond rond half zeven in appartementencomplex de Blijkert. De koffie en de appeltaart staan op tafel. Laptop, tablet en telefoons liggen op tafel verspreid. Bijna iedereen zit klaar voor een de quizavond. Dan gaat de telefoon. Als groep was afgesproken vooraf een zelftest te doen. En inderdaad niet voor niets. Een teamlid blijkt positief. Geen klachten, maar toch een positieve test.... Afgesproken wordt om via de app een aantal vragen door te geven. Dan is het ineens al tijd om de naar het Kulturhus te gaan.

De uitgifte van de opdrachten bijkt toch anders te gaan dan de vorige keer. Iedereen moet aan een tafeltje gaan zitten waar een potlood en een A4 liggen. Klokslag 19.00 uur mag dit omgedraaid worden en moet er als eerste een woordzoeker opgelost worden. Met de oplossing ‘veel plezier’ wordt de doos overhandigd en gaat ieder terug naar het team. Er wordt bij de ingang van de appartementen nog snel een foto gemaakt en dan wordt de doos uitgepakt. Allerlei attributen komen tevoorschijn. Enveloppen, papieren en de map belanden op tafel. Kwasten, verf, eieren, een pak toastjes worden uitgestald op het aanrecht. 

De teams beginnen met het lezen van de eerste aanwijzingen. Heel tactisch wordt gestart met de opdrachten die veel punten opleveren. Er gaat iemand een Mondriaan paneel schilderen, de mooiste, er wordt een eiersalade gemaakt, de lekkerste!  

De andere opdrachten worden verdeeld, er wordt geappt met de thuisteamleden en iedereen gaat geconcentreerd aan de gang. Ineens gaat er een mobiele telefoon. Da’s waar ook. Er kon gebeld worden, door andere teams en door iemand van de organisatie met een speciale opdracht op locatie. Het blijkt een ander team te zijn, op zoek naar een woord. Dat wordt gegeven. Maar hoe komen ze eigenlijk aan dat nummer??

En er wordt van alles gevraagd, foto’s van treinstations, bruggen, molens en pitten. Ook omschrijvingen van toeristische locaties worden gegeven, en de vraag is dan waar het is. Dan gaat opnieuw de telefoon, het codewoord wordt doorgegeven. Ondertussen wordt er heen en weer gevraagd, druk gegoogled. Bekende personen worden opgezocht en vergeleken met foto’s uit de opdracht. 

Dan komt de schilder van het Mondriaan paneel binnen en zijn kunsten worden bewonderd. En weer gaat de telefoon, ditmaal de organisatie. Of er twee lenige personen naar het Kulturhus kunnen komen voor een speciale opdracht. ‘Vroeger was ik lenig, nu niet meer’ antwoordt een teamlid. Maar met instemming van de anderen wordt de opdracht aan hem toevertrouwd. Ook een ander teamlid biedt zich aan om mee te gaan. Hulptroepen worden telefonisch ingeschakeld, sommige geven onmiddellijk antwoord, maar sommige bleken een deelnemer en gaven geen of een vaag antwoord... 

Dat is ook een vorm van tactiek. Als na verloop van tijd de deelnemers van de speciale opdracht terugkomen is er een moment van ontspanning. ‘Ging best goed, we moesten verschillende cola smaken proeven, ging best goed, we hadden er vier goed! Rond 22.15 uur komt ineens de usb stick boven tafel, ‘Dat kunnen we nog wel even doen...’ Draaiorgelfragmenten worden afgespeeld, komt ons wel bekend voor, maar welk liedje...? 

Besloten wordt om door te gaan naar de filmfragmenten, dat lukt heel aardig. De map wordt weer gevuld met de her en der verspreid liggende opdrachten, en jawel, daar komt zomaar ineens een lijstje tevoorschijn met teamnamen en telefoonnummers... 

\De doos wordt ingepakt, de perfect gehaakte pannenlap, alle attributen gaan terug in de doos. ‘Wat moesten we ook alweer meenemen’, ‘een groene sjaal of doek of zoiets’, en er was toch nog iets…’ Aangekomen bij het Kulturhus is het een lekkere chaos, nog voor de ingang zegt iemand, ‘we zijn de helm vergeten’, ‘die kunnen we vast lenen’. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk, maar uiteindelijk was toch iemand zo aardig! Moe, maar met een voldaan gevoel, wordt de tegoedbon bij de bar van Noaberz ingeleverd voor een portie bitterballen!  De teams hadden een leuke avond, heel veel dank aan de organisatie, wat een werk! Er wordt met spanning gewacht op de uitslag, en deelnemers houden in gedachten: meedoen is belangrijker dan winnen...

Geconcentreerd buigen teams zich over de woordzoeker. Foto: Frank Vinkenvleugel