Alonka met een kaart van Oekraïne op tafel. Foto: Karin Stronks
‘We leven in een nachtmerrie’
MaatschappijBREDEVOORT – De oorlog in Oekraïne houdt de gemoederen bezig. Er worden steden gebombardeerd, parachutisten gedropt, strategische plaatsen liggen onder vuur. Onderhandelingen worden gestart en afgebroken. Voorlopig wordt alleen artillerie ingezet door de Russen, door Poetin. Oekraïners verzetten zich fel. Maar het overwicht van de Russische militairen is enorm. Allemaal feiten die door de media worden verspreid. Het komt bij veel mensen hard aan. Nog harder raakt het mensen die familieleden en vrienden in Oekraïne hebben. We spreken Alonka, een Oekraïense die vijftien jaar geleden naar Nederland kwam. Zij zegt: “We leven in een nachtmerrie.”
Door Karin Stronks
De familieleden van Alonka wonen verspreid over Oekraïne. Ze wijst op een kaart de plaatsen aan. Haar dochter zit in de havenstad Odessa, vlakbij de Roemeense grens.. Haar moeder en zus met haar gezin zitten in Rivne, noordwest Oekraïne, in een hoek tussen Polen en Belarus, Wit-Rusland. Haar vader woont in Vinnytsja, ruim 200 kilometer van de grens van Moldavië. De kleinzoon van Alonka is bij zijn oma in Kuznetsovsk, vlakbij een kerncentrale, kort bij Belarus. “Veilig zijn ze nergens. Er worden strategische plaatsen aangevallen zoals havens en vliegvelden. Maar ook woonwijken worden getroffen door bommen. En je weet nooit waar. We hebben nog contact met familie en vrienden, meestal een paar keer per dag. De situatie is zo zorgelijk. Ik slaap amper meer.”
Alonka laat foto’s en films zien. Ongewapende Oekraïners die Russische militaire voertuigen tegenhouden. Kapotgeschoten flats. Lijken op straat. Gebouwen in puin. “We volgen Oekraïense sociale media om op de hoogte te blijven. De situatie is zo zorgelijk. Het verzet komt op gang. Vrouwen vlechten camouflagenetten, de bevolking verzamelt medicijnen en alles wat nodig is voor de verdediging. Mannen geven zich massaal op voor het leger. Ik ben trots op de Oekraïense bevolking, ze zijn zo ontzettend dapper!”
Alonka hoort het geklaag over de hoge benzine- en gasprijzen in Nederland. “In Oekraïne, minder dan 1400 kilometer van hier, komen onschuldige mensen om. Mensen zoals jij en ik. Vreedzame mensen worden vernietigd. Ik ben vreselijk bang voor mijn familie. Zij zijn continu in groot gevaar, ze kunnen elke seconde gewond raken of sterven. Mijn hart en mijn ziel zijn nu in Oekraïne. Mijn zwager en zijn zoon hebben zich aangemeld voor het Oekraïense leger. Mijn zus heeft zich opgegeven om bloed te geven.”
De moeder van Alonka woont negen hoog in een flat. “Zo’n zeven keer per dag gaat het luchtalarm af. En de lift werkt niet. Mijn moeder moet al die trappen af om naar de kelder te gaan, om te schuilen. Zeven keer per dag!” Ze hoort dat mensen voorzorgsmaatregelen hebben getroffen. “Mensen hebben gezorgd dat ze zelfredzaam zijn.” Alonka: “Belarus staat aan de Russische kant, Tsjetsjeense eenheden vechten voor Poetin. Diplomatie, praten, is denk ik niet meer mogelijk. De aanval op Oekraïne wordt door velen gezien als een bevrijding. Dat is niet zo! Er is geen genocide geweest, volgens mij geen reden voor Rusland om een oorlog te beginnen. Onschuldige mensen zijn het slachtoffer. En de wereld kijkt voorlopig alleen nog toe. En reageren landen alleen met sancties.”
Tijdens de jaarwisseling zijn Alonka en haar man nog in Odessa geweest. “Poetin beweert dat er door Oekraïners genocide is gepleegd op Russischtalige mensen. Wij hoorden echter overal Russisch spreken. Er gingen toen al geruchten over concentraties van Russische troepen in het grensgebied.” Volgens Alonka is Poetin bang voor democratie. “Als de wereld niet gaat helpen dan zullen er vreselijke dingen gebeuren in Oekraïne en de rest van de wereld. Poetin wil zijn eigen sporen in de geschiedenis plaatsen. Maar Oekraïners zijn dapper. En zullen zich niet overgeven. Daar ben ik trots op. Slava Ukraini, Heroiam Slava, Glorie aan Oekraïne, Glorie aan de Helden.”
