Masters Of War - Bob Dylan (1963) of RPWL (2008)
OpinieMasters Of War - Bob Dylan (1963) of RPWL (2008)
Klootzakken!
Oorlogen zijn van alle tijden en je hebt mensen die zich gespecialiseerd hebben in oorlogsvoering, zogenaamde ‘Masters Of War’. Bob Dylan schreef dit nummer voor het album ‘The Freewheelin’ Bob Dylan’ uit 1963. De tekst, toen geschreven om een tegengeluid te laten horen richting de Vietnam Oorlog, is nog steeds akelig actueel. ‘You That Build The Big Guns, You That Build The Death Planes, You That Build All The Bombs’, die meesters van de oorlog zijn machthebbers, maar ook de wapenfabrikanten. Ze bouwen de wapens en dan verstoppen ze zich, aldus Dylan, ‘You That Hide Behind Walls, You That Hide Behind Desks’, want ze staan natuurlijk niet in de frontlinie. Angst?
‘You Play With My World, Like It’s Your Little Toy’, ze spelen met onze wereld, alsof ze met speelgoed ‘oorlogje’ spelen. En dan durven ze te beweren, ‘You Want Me To Believe’, dat ‘A World War Can Be Won’, maar eigenlijk weten we allemaal dat dit niet waar is. Er zijn volgens mij bij een oorlog louter verliezers, nooit winnaars. Dylan geeft dat verlies op een mooie, maar zeker ook pijnlijke wijze weer. ‘You Hide In Your Mansion, While The Young People’s Blood, Flows Out Of Their Bodies And Is Buried In The Mud’. Slachtoffers bloeden leeg terwijl de opdrachtgevers zich in hun huizen schuil houden.
Dylan was 21 toen hij dit nummer schreef en ondanks zijn jonge leeftijd, lijkt het erop dat hij meer wijsheid bezit dan de mensen waar hij zich tegen richt. ‘You Might Say That I’m Young, You Might Say I’m Unlearned, But There’s One Thing I Know, Though I’m Younger Than You, That Even Jesus Would Never Forgive What You Do’. Prachtig en knap hoe hij in deze tekst ook nog een link legt met het geloof, Jezus zal het jullie nooit vergeven.
De ‘waarom’ vraag wordt ook gesteld, ‘Is Your Money That Good? Will It Buy You Forgiveness, Do You Think That It Could?’ Ze doen het voor het geld en hopen maar dat het hen vergeven zal worden, maar de kans dat dat gebeurd, is klein. En dan het laatste couplet, dat is hard, direct, en laat niets aan de verbeelding over. ‘And I Hope That You Die And Your Death Will Come Soon, I’ll Follow Your Casket By The Pale Afternoon And I’ll Watch While You’re Lowered, Down To Your Deathbed And I’ll Stand Over Your Grave ‘Til I’m Sure That You’re Dead’. Vertaald komt het hierop neer: ‘En Ik Hoop Dat Je Sterft En Dat Die Dag Snel Komt, Dan Zal Ik Je Doodskist Volgen In De Bleke Namiddag, En Ik Kijk Hoe Men Je Laat Zakken In Je Diepe Graf, En Ik Blijf Staan Boven Je Graf Tot Ik Er Zeker Van Ben, Dat Je Dood Bent’. Ik zie het als een metafoor voor de complete oorlogsindustrie. Dylan zegt eigenlijk dat hij hoopt dat er snel vrede komt en hij wil er zeker van zijn, dat alle oorlogszuchtige machthebbers voorgoed zullen verdwijnen.
De versie van Bob Dylan is rauw, simpel en krachtig in al zijn eenvoud. De tekst is leidend. Persoonlijk vind ik de versie van de Duitse band RPWL mooier. In een soort Pink Floyd jasje komen tekst en muziek perfect samen. Het geheel wordt afgemaakt met een Floydiaanse gitaarsolo. Kippenvel, elke keer weer. Maar de basis ligt in het begin van de jaren zestig, geschreven door een toen nog jonge folkzanger die een ongelooflijke carrière heeft opgebouwd. En net zoals Dylan verafschuw ik elke vorm van geweld, ik verafschuw oorlog en ik verafschuw ook die ‘Masters Of War’.
