Randbericht
AlgemeenKerststallen
Het mooiste van de kerstboom was voor mij dat wat er onder stond. Mijn ouders vertelden mij dat ik al als ukkie dat net kon lopen telkens naar de kersstal liep en er voor ging zitten. Uren kon ik er naar staren. Zelf kan ik me dat niet herinneren, maar de fascinatie is gebleven.
Er zijn in de loop der kerstmissen verschillende stallen te zien geweest. De eerste stal was gemaakt door mijn vader. De bijbehorende personages waren van gips en mooi beschilderd. Eerst had ik geen idee wie er afgebeeld waren. Mijn aandacht ging uit naar de vele schapen, de ezel en een os. Ik moest ze aanraken en oppakken. Dat mocht niet van mijn ouders, het was onvermijdelijk. Daarbij viel een enkele keer een dier uit mijn hand. Gevolg een os zonder kop. Gelukkig was er lijm.
In een latere versie waren alle personages uit ket kerstverhaal van stof. Die kon je door de hele kamer gooien zonder schade. Ik was toen al ouder en was me bezig gaan houden met de aankleding. Ik had bedacht dat de ondergrond van mos moest zijn. Daarvoor ging ik naar het bos. Dat was een zorgvuldig karweitje, want niet elke mossoort is er geschikt voor.
In mijn jeugd had ik geen kennis van soorten mos. Toch wist ik dat ik het mos moest hebben, dat zich niet al te veel omhoog richt. Mijn kennis over mossen is later niet veel groter geworden, maar ik weet nu dat ik altijd slaapmossen uit het bos haalde. Daarmee bedekte ik de ondergrond van de kerststal. Het mos bleef mooi groen en droeg een lichte bosgeur bij zich. Dat vergrootte voor mij het plezier. Mijn moeder mopperde er over. Van al die afvallende naalden van de kerstboom was ze al niet gecharmeerd en dan haalde ik nog meer troep in huis. “Er zitten toch geen beesten in?”
Tegenwoordig heb ik alleen nog een kleine kunstkerstboom in het poppenhuis, dat mijn vader en moeder maakten. Een kerststal is er niet meer. Toch begint het na Sinterklaas altijd te kriebelen. De drang om mos te halen in het bos is groot. Vaak geef ik eraan toe en zorg in ieder geval dat een kleine tafel een groen tapijt krijgt. Daarop plaats ik dan enkele kaarsen en zet er een mariabeeldje op, dat ik nog altijd heb.
Hoewel ik een verzamelaar ben, heb ik nooit kersstallen verzameld. Ik kijk wel graag naar verzamelingen en creaties van anderen. De route met veel verschillende stallen in Dinxperlo en Süderwick is voor mij een prachtig initiatief. Bijna elke dag ging ik even kijken en telkens ontdek ik iets nieuws. Dat zal ik volhouden tot en met Driekoningen. Als de stallen langer mogen staan? Graag!