‘Ik wil de puurheid laten zien’
AlgemeenUit de kunst met: Ben Lammers
Door Karin Stronks
AALTEN - In Aalten en omstreken zijn veel kunstenaars actief, zij zijn net zo divers als de kunstwerken die ze produceren. In de rubriek ‘Uit de kunst met…’ komen kunstenaars aan het woord. Dit keer vertelt Ben Lammers zijn verhaal.
Ben Lammers (62), grafisch vormgever met een hobby voor fotografie, houdt ervan om te wandelen, op deze manier kan hij de dagelijkse hectiek loslaten. De camera neemt hij altijd mee. “Ik neem niet alle lenzen mee en laat me verrassen door wat ik tegen kom. Het wandelen is voor mij een rustmoment, heb ik teveel apparatuur bij me dan ben ik daar drukker mee dan met het om me heen kijken en tot rust komen. Het is niet altijd een ‘moeten’ voor me. Het komt voor dat ik dagenlang niets fotografeer. Als het grijs en grauw is bijvoorbeeld. Ik probeer mezelf vaak wel ‘opdrachten’ te geven. Bijvoorbeeld blauwe objecten te fotograferen of alleen ronde dingen.”
Als kind tekent Ben graag. Na de Havo schrijft hij zich in bij de kunstacademie in Utrecht, destijds Artibus, later werd dat HKU, en wordt aangenomen. Hij grijnst: “Mijn ouders vonden het geen probleem dat ik geen ‘vak’ ging leren! Inderdaad dachten veel mensen in die tijd nog vrij monumentaal. De docenten waren van een zeer divers pluimage, er waren ook alternatieve types bij. De computers kwamen net toen ik was afgestudeerd. Wij leerden bijvoorbeeld nog werken met loodzetsels. Op zich ben ik wel blij met deze basis. Je weet gewoon hoe iets in elkaar zit, hoe het werkt.”
Op de kunstacademie ontdekt Ben dat hij fotograferen heel leuk vindt. “In die tijd was alles nog analoog, mijn eerste spiegelreflexcamera kostte me 160 gulden, een Oost-Duits merk, een goedkoop exemplaar. Er waren klasgenoten die zich veel duurdere apparatuur konden veroorloven. We werkten nog met filmrolletjes. Dus moest je heel bewust kijken wat je wilde vastleggen en hoe je dat deed. De docenten vonden de kwaliteit van mijn foto’s over het algemeen best goed, ik heb maar niet gezegd dat mijn camera en toebehoren niet de duurste waren…”
De foto’s van Ben zijn gemaakt in de natuur, soms zelfs in zijn eigen achtertuin. “Het belangrijkste bij fotografie is kijken, daarna komt licht. Ik richt me op details in de natuur. Daarvoor maak ik gebruik van mijn macrolens. Macro is een deel van iets heel dichtbij halen, de omgeving vervaagt dan. Bijvoorbeeld dauwdruppels op een blaadje, of een hommel op een bloem. Om die kleine details dus zo groot mogelijk in beeld te krijgen en tot een vorm van abstractie te creëren.”
Twee foto’s haalt hij tevoorschijn. Een bevroren waterdruppel die op het punt van ontdooien staat en net niet een ondergrond raakt en een ietwat abstracte foto waarop alleen golvend water herkenbaar is. “Het spanningsveld is bijna voelbaar hier”, wijst Ben op de bevroren druppel. “Dit is een foto van hoe water reageert op een kering, een stuw. Het wordt tegengehouden en splitst zich. Het is niet bewerkt, natuurfoto’s wil ik zo min mogelijk bewerken. Ook de flitser gebruik ik zo weinig mogelijk, ik wil de puurheid laten zien. Op deze foto heb ik alleen het water heel dichtbij gehaald.”
Het werk van Ben is op alle edities van Septemberkunst te zien geweest. Hij heeft bij zijn werkgever Frappant geëxposeerd, samen met collega kunstenaars. “Met een aantal kunstenaars heb ik objecten geruild, leuk om mooie stukken hier een plekje te geven. En mijn foto’s hangen elders dus!” Hoe ontwikkelt Ben zich? “Als ik merk dat ik in herhaling val dan leg ik mezelf op dat er dingen moeten veranderen, dat ik nieuwe spanningsvelden moet opzoeken. Dat lukt altijd wel. Mijn droom is om ooit een fotoreis naar IJsland te maken…”
