Gesprekstafel met de Kinderraad
AALTEN - In de afgelopen week vonden de laatste gesprekstafels plaats in de gemeente Aalten. Wethouder Hans te Lindert vertelt over de Gesprekstafel met de Kinderraad van de gemeente Aalten, en waarom 'trots' het woord is waarmee hij zijn ervaringen kan beschrijven.
Hans te Lindert vertelt: "Trots is toch wel het beste woord om mijn gevoel te beschrijven na de gesprekstafel met onze kinderraad.
We zijn als gemeente Aalten bezig met onze ‘nota sociaal domein’. En die willen we schrijven vanuit de input van onze inwoners. Daar doen we ons werk immers voor! We doen dit zo persoonlijk mogelijk. In dit kader zijn we nu al een aantal weken in gesprek middels gesprekstafels. Allerlei thema’s (en daarmee doelgroepen) passeerden al de revue. Ik ga ze niet herhalen; er is al over geschreven, in deze krant.
In het kader van deze nota ‘Zo persoonlijk mogelijk’ was het nu de beurt aan onze kinderraad om in gesprek te gaan. (Inderdaad: in de gemeente Aalten laten we kinderen meedenken over de nota sociaal domein; alleen dát is al iets om trots op te zijn!) Het unieke aan deze gesprekstafel is, buiten het feit dat ‘ie bestaat uit louter kinderen vanuit de basisscholen, dat deze tafel ‘live’ plaatsvindt. Plaats van handeling: het onderkomen op het prachtige Heurns Veld (iets waar overigens De Heurne enorm trots op kan zijn).
De beide medewerkers van Radar Advies uit Amsterdam die deze gesprekstafel organiseren, pik ik op bij ons gemeentekantoor aan de Hofstraat (ze waren hier vandaag om live kennis te maken met een aantal van onze mensen en een en ander door te spreken) en samen rijden we op deze druilerige maar prachtige dinsdagmiddag ons buitengebied in. Zittend in de auto en keuvelend over onze prachtige gemeente bekruipt me opeens een gevoel van trots omdat ik even door de ogen van een ‘vreemde’ naar onze prachtige omgeving kijk. Aangemoedigd door de lovende woorden van de beide randstedelingen in m’n auto, besef ik weer even in wat voor een mooie omgeving we leven. Citaat van een van de Radar-mensen bij aankomst in De Heurne: “Wow, wat fluiten die vogels hier hard!”
Maar daar ging het deze middag natuurlijk niet over. We gingen in gesprek met de kinderraad. De kinderen staan ons bij aankomst al op te wachten. Samen met de kinderen van het kinderbestuur van het Heurns Veld trouwens, want die beginnen de middag door ons rond te leiden door hun prachtige omgeving waar ze zelf zo heel hard aan hebben gewerkt. Ongelooflijk mooi om te zien hoe kinderen uit groep 7/8 van De Höve (de basisschool van De Heurne) trots zijn op hun omgeving en daar zelf ook enorm hun best voor doen. En alweer bekruipt me een gevoel van trots deze middag; de tweede keer al en we zijn nog niet eens begonnen…
Stellingen
We beginnen, na een creatieve voorstelronde, met een aantal stellingen. Door een plek in de ruimte te kiezen kunnen de kinderen aangeven of ze het eens of oneens zijn met de stelling ‘alle kinderen in de gemeente Aalten hebben een gelukkig leven’. Ik moet even slikken als ik zie dat alle kinderen zonder aarzeling naar de hoek ‘oneens’ lopen. De uitleg van de kinderen, en het feit dat ze daarmee aangeven écht om te zien naar anderen, is echter ongelooflijk waardevol en precies de bedoeling van dit gesprek; we willen immers weten wat hen bezighoudt. En er ontstaat een mooi gesprek over pesten, geaardheid en jezelf kunnen zijn. Over criminaliteit en discriminatie. Over overlast en veiligheid. Ik ben stil van de zaken waar de kinderen mee komen en de mate waarin ze laten zien over dingen na te denken en een mening te hebben. Inderdaad; trots ben ik. Alweer.
Als jij morgen de wethouder zou zijn, dan…
Met deze stelling worden de kinderen uitgedaagd na te denken over zaken die ze zouden willen veranderen. (Leuke anekdote: ik zit aan een van de tafeltjes met kinderen en het kinderraadslid naast me fluistert me in: 'Poeh, dat weet ik nog niet maar als ík morgen wethouder ben, ben jij morgen je functie kwijt!').
En opeens ben ik heel gerust over onze toekomst. Want in deze ruimte, op deze middag in het Heurns Veld, zít gewoon onze toekomst en met die toekomst komt het goed. Ik kan niet anders concluderen als ik beluister wat deze kinderen morgen zouden willen invoeren, ontwikkelen en veranderen. Wat ze noemen is zó ontzettend waardevol! Ik pik er een paar zaken uit: “Ik zou denk ik een soort van ‘Aaltense Kindertelefoon’ in het leven roepen zodat alle kinderen ergens terecht kunnen als ze ergens mee rondlopen.” “Ik zou in de lerarenopleiding aandacht vragen voor hoe belangrijk het is dat je pesten serieus neemt als meester of juf en erover praat met de klas.” “Overlast zou ik aanpakken door cameratoezicht en door meer te weten te komen over drugs.”
Beste lezers, ik kan níet anders zeggen dan dat het me trots maakt om te constateren dat dit ‘onze’ jeugd en dus onze toekomst is.
En met deze conclusie eindigt deze bijzondere middag. De kinderen vertrekken huiswaarts en Floor en Silke van Radar stappen weer bij mij in de auto. Heel even voel ik de verleiding om trots een rondje met ze door onze gemeente te rijden en ze bijvoorbeeld Dinxperlo (en natuurlijk vertel ik dan over ‘Dinxperwick’) even te laten zien maar de trein van 17:30 uur kan, met een beetje doorrijden, nog net gehaald worden. De dames hebben immers nog een behoorlijke reis voor de boeg richting westen. Ik hoop dat ze nog eens terugdenken aan die vogels in de Achterhoek die zo hard fluiten. Ik wel; mij maakte deze middag trots!"
