De groene kaart
Zo blij als een vrolijk vogeltje rij ik de parkeerplaats bij Restaurant Schepersveld af. Ik heb ‘m. De groene kaart. Ik ben vrij man. Vrij om het bungalowpark op en af te rijden. Stiekem heb ik de neiging om dit dan ook maar de hele dag te doen. Schepersveld wordt uitgekamd.
Het is geen makkie om die groene kaart te bemachtigen. Vijf partytenten bepalen of je ‘m verdiend hebt. Je moet eerst je legitimatiebewijs inleveren. Vervolgens door naar partytent 2 om 100 vragen te beantwoorden. Vragen zoals: wat verdien je? waar woon je? wat voor auto heb je?….. Door naar tent 3. Daar verwacht ik een koffietent. Helaas nog meer formaliteiten. Er stond nog net geen röntgenapparaat.
In de gauwigheid zag ik ook onze burgemeester staan. Hij stond als gevierd man wat te babbelen met een paar dienders. (Overigens niks dan lof voor onze mensen van de sterke arm!) Ik stopte bij tent 4 om Anton Stapelkamp even aan te spreken. Ik vroeg hem of hij nog terugkomt op mijn mail van 14 maart, zoals beloofd. Hij keek me verbouwereerd aan. En vroeg me waar dit ook alweer over ging. Ik legde uit.
Het begon te dagen. De inhoud van deze mail ging over misschien wel de belangrijkste oorzaak van deze haast militaristische inval van vandaag.
Ik stelde hem nogmaals de vraag hoe het toch mogelijk is dat nu op minutieuze wijze woningen worden uitgekamd, terwijl de oorzaak van deze vermeende problematiek toch echt bij hem en de politiek ligt. Woningnood.
Want hoe is het mogelijk dat in de afgelopen 20 jaar, niets, maar dan ook niets is gedaan aan woningbouw voor jongeren en mensen met lage inkomens? Wederom verwijst onze burgervader me naar De Woonplaats. “Zij hebben de plicht om te leveren.” Hoe dan? Navraag leert dat De Woonplaats gewoonweg niet kan leveren. Zij hebben veel huizen verkocht in de afgelopen jaren.
Nogmaals vertelde ik hem het aantal mails dat ik per week ontvang. Mensen in schrijnende situaties die graag in ons vakantiehuisje willen. Het zijn er zeker vijf per week. Mijn vrouw en ik hebben zelfs op het punt gestaan om iemand dan maar in huis te nemen. Een moeder met twee kindjes. De burgemeester voert aan dat er voor iedereen een huis te vinden is. Zelfs toen zij in Aalten kwamen wonen was er een woning voorhanden. Tja… met welk inkomen dan?
Tuurlijk ik snap het. Criminaliteit willen we niet. Drugs ook niet. Uitbuiting ook niet. En dat je als verantwoordelijke voor orde en veiligheid kennelijk (met groot exposure) dan ook maar moet gaan controleren. Zelfs als zo’n actie ontzettend veel belastinggeld kost. Doe het dan ook maar. Kennelijk heeft dit zijn volle aandacht en is misschien ondergeschikt aan mijn mail van 14 maart. De wasstraat van Stapelkamp was overigens voor Schepersveld niet nodig geweest. Een tweetal telefoontjes naar het bestuur van het park en alle informatie was voorhanden.
Het punt is… Politiek, burgemeester: Steek nou eens de hand in eigen boezem. Doe iets aan woningbouw voor jongeren. Ik loop nog altijd met de vraag waarom de Wilhelminaschool is verkocht. Waarom is daar geen tijdelijk flexibele woonschil van gemaakt? Dito verhaal voor de bungalows van Het Hoge Veld. Verkopen kan altijd nog als de woningmarkt gestabiliseerd is.
Ik heb te doen met de mensen die desperaat op zoek zijn naar een fatsoenlijk dak boven hun hoofd. Ik wil de jongeren binnen Aalten gehuisvest zien. Schrijnende gevallen moeten een plek hebben. “Burgemeester, kijk ook nog even naar de motie die unaniem is aangenomen als het gaat om tijdelijke verruiming van woningaanbod.”
Gelukkig maar, ik mocht het park op. Ik had de groene kaart. Ik mocht onze vakantiegasten uitleggen dat een leger van ambtenaren en dienders hen nog even wil vragen naar de reden van hun bezoek aan gastvrij Aalten.
Graag zou ik de burgemeester en politiek Aalten een groene kaart geven. Maar oordeel zelf of het niet eerlijker is om een andere kleur kaart te trekken.
Dave Posthumus
eigenaar vakantiehuisje op park Schepersveld