Aan de inwoners van gemeente Aalten (5)
AALTEN - Ook deze week richt burgemeester Stapelkamp zich via Aalten Vooruit en De Band tot de inwoners van de gemeente Aalten.
Beste inwoners,
Wie had dit een maand geleden kunnen bedenken? Dit is al mijn vijfde coronabrief aan u. Ik probeer u in deze brieven op de hoogte te houden van de verspreiding van het virus en de maatregelen om de verspreiding te voorkomen. Ik heb u summier gemeld wat het rijk en de gemeente zoal doen om de gevolgen voor de samenleving te verzachten en zo verdere ellende te voorkomen. Maar ik heb vooral geprobeerd u een hart onder de riem te steken. Of dat helemaal lukt weet ik niet, maar mijn beeld is dat we ons er goed door heen slaan. Vrijwel iedereen houdt de voorschriften in acht. Grote onrust is er niet geweest, wel grote bezorgdheid en die is terecht. Nog steeds.
Verdriet om verlies
Want we hebben ondertussen waarschijnlijk honderden besmettingen gehad, tientallen inwoners zijn echt ziek of ziek geweest, een enkeling is in het ziekenhuis opgenomen. Maar bovenal hebben we het overlijden van minimaal twee van onze inwoners te betreuren. Mensen die geliefd werden en nu door hun naasten gemist worden. Dat doet pijn en we proberen ook mee te leven met hen. Omwille van de bescherming van de privacy van de betrokkenen ben ik zeer terughoudend geweest met publiciteit en dat zal ook zo blijven.
Ik schrijf bewust minimaal, want lang niet iedereen wordt getest. Er zullen dus meer mensen zijn overleden die ook corona-achtige verschijnselen hadden. In verhouding tot veel andere gemeenten komen we er nog genadig af, maar dat maakt de pijn niet minder bij degenen die een geliefde moeten missen.
Dichtbij
Persoonlijke contacten zijn erg beperkt de laatste tijd, ik werk veel vanuit huis. Voor mijn vrouw lijkt het of ik opeens met pensioen ben. Via de telefoon houd ik met tal van inwoners contact, probeer ik de vinger aan de pols van de gemeenschap te houden. Geregeld krijg ik na een antwoord op mijn vraag 'Hoe gaat het met je?' de wedervraag 'Maar hoe gaat het eigenlijk met jou?'. Ik antwoord dan steeds met 'Naar omstandigheden goed'. Als ik hoor hoe zwaar het is voor mensen in de zorg of mensen die nu een gezin met schoolgaande kinderen draaiende moeten zien te houden, dan valt het bij mij nog wel mee. Al vind ik het, net als u, af en toe best zwaar. De hele tijd het nieuws volgen, voortdurend alert zijn op dingen die mis gaan of kunnen gaan. Dat geeft stress.
Net als u ben ik veel thuis. Om te werken, maar ook mijn vrije tijd breng ik daar door. Ook ik voel me af en toe opgesloten, ook ik mis contacten met familie en vrienden, met collega's en zeker ook met u. Ook ik probeer de tijd goed door te komen, mijn huis en administratie op te ruimen, boeken te lezen en via de telefoon de band met mensen te onderhouden. En met af en toe een tochtje op mijn racefiets of een wandeling bij zonsopgang in een natuurgebied. Er is tijd genoeg om ook eens na te denken. Over onze samenleving, over onze omgang met elkaar, over mijn eigen leven. Ook u zal dat doen af en toe, vermoed ik. Mag ik wat gedachten mee geven?
Kwetsbaarheid
Onbegrijpelijk dat zo'n minuscuul virusje de wereld plat kan leggen, zo veel mensen ziek kan maken en doden. We zijn kwetsbaar. Dat voelt zacht gezegd niet prettig. Zoveel mensen als er in de afgelopen maand gestorven zijn, dat hebben we sinds de Hongerwinter niet meer meegemaakt. Het bombardement op Rotterdam kostte 900 mensen het leven, de Watersnoodramp van 1953 1850, nu zitten we al op 3.000.
We dachten met onze technologische ontwikkeling en welvaart onkwetsbaar te zijn. Elk jaar ging de levensverwachting van een pasgeborene omhoog. Maar opeens gaat dat niet meer op en merk je dat ook nu onze gezondheid en bestaanszekerheid niet gegarandeerd zijn. En dat het verstandig is om wat voorzichtiger en misschien ook wel soberder te leven. Wil en kan ik dat?
Gewin, gemak, genot
We gaan zo min mogelijk naar de winkel, eten onze voorraden op (zouden die gedroogde bruine bonen uit 2017 nog te eten zijn? Ja hoor!), we gaan niet uit, enzovoort. Nu zo veel wegvalt merk je dat we best zonder heel veel materiële dingen kunnen. In ieder geval een tijdje. Dat heb ik al eens eerder ervaren, namelijk toen ik in 2010 in een maand naar Santiago de Compostella fietste (2.500 km) met slechts twee fietstassen aan bagage. En dat je in de ochtend niet weet waar je bed aan het eind van de dag staat. Maar dat was op vakantie in een ontspannen sfeer.
Wat we nu vooral missen is het contact met elkaar, collega's, familie, teamgenoten. Want uiteindelijk kunnen we niet zonder liefde, waardering, aandacht en zorg voor elkaar. Besteedden we daar in het verleden dan wel genoeg aandacht en tijd aan of verwaarloosden we juist die zaken? En gaan we straks weer terug naar de oude manier van leven?
Medemenselijkheid
Als we meer dan ooit beseffen waar het om gaat, dan is het ook prachtig om te zien hoe mensen zich gedragen in deze crisis. Ten eerste natuurlijk door gewoon hun gezonde verstand te gebruiken en te luisteren naar de aanwijzingen en voorschriften vanuit de overheid. Maar zeker ook door meer dan anders naar elkaar om te zien. Om meer te doen voor elkaar dan we verplicht zijn. Een heel mooi voorbeeld is de bereidheid van Duitsland om meer dan honderd Nederlandse patiënten op te nemen. En dat terwijl men Nederland eigenlijk wat te lichtvaardig vond omgaan met de bestrijding van het virus. Een prachtig gebaar dat helemaal past bij Samen Vrijheid Vieren.
Vrijheid
Nu ik voor het eerst van mijn leven met echte beperkingen van mijn bewegingsvrijheid te maken heb, merk je ook wat echt belangrijk is. Maar juist in deze tijd dat we ook denken aan 75 jaar vrijheid besef je ook hoe bijzonder die vrijheid is. Dat je zelf kunt bepalen of en waar je naar toe gaat, naar de kerk of de kroeg, en met hoeveel mensen je je verjaardag viert. Weinig mensen op deze wereld hebben zo'n vrijheid als wij, weten nauwelijks wat het is. Goed om daar eens over te mijmeren, wat zijn wij met onze vrijheid toch rijk gezegend! En dat mag ons ook aansporen onze vrijheid te koesteren en te beschermen, en op te komen voor de vrijheid van anderen.
Een hartelijke groet vanaf de Markt en zoals elke week, houd afstand, houd moed!
Anton Stapelkamp,
burgemeester gemeente Aalten
Ps.: Aangezien ik nu al wekelijks een brief aan u schrijf, schort ik mijn activiteiten als columnist even op. Na de crisis kom ik graag weer Dichterbij u.