Marleen op bezoek bij oud-plaatsgenoot
"Kijk, dit is de mini caravan van onze kat!", lacht Daniel me toe. We lopen door zijn tuin. Rechts van me hoor ik het hout knisperen in het kampvuur. Verder zie ik nog een zomerhuisje, prachtige gigantische boomhut en gezellige tuinbankjes staan. Daniel en zijn vriendin Melanie zijn één van de laatste gasten uit mijn vlog van Omroep Gelderland. Daniel is een echte Aaltenaar, maar na een druk bestaan in Nijmegen-centrum besloot hij het roer om te gooien om dichter bij de natuur te kunnen leven. Melanie trok later bij hem in.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
"We wonen hier met heel verschillende mensen bij elkaar. Het is een soort community van acrobaten, schrijvers tot handige timmermannen. Op deze camping huur je een kavel om vervolgens je eigen pipowagen, caravan of tiny house te plaatsen. Maar het is wel echt back to basic zonder stromend water of elektriciteit. Een luxepaardje moet je dus niet zijn!", vertelt Melanie met een grote glimlach.
We wandelen richting de buren. Een lange Indonesische man opent de deur van zijn caravan. Zijn vingers zijn versierd met wel vijftien ringen en zijn lange grijze haren hangen langs zijn ingevallen gezicht. Als ik vraag hoe hij hier terecht is gekomen, antwoordt hij dankbaar dat hij eindelijk weer een dak boven zijn hoofd heeft. Lange tijd leefde hij op straat, maar hier voelt hij zich thuis wanneer hij een potje patience kan spelen aan de kleine campingtafel.
Nieuwsgierig vraag ik aan Daniel hoe hij zich voelt als hij door een typische Nederlandse woonwijk loopt, want dit is wel een heel groot contrast met zijn vorige woonsituatie. "Er is natuurlijk niks mis mee, maar iedereen draait daar zo zijn routine dagelijks af. Je komt thuis, kookt, sport en ploft voor de tv. Heel vaak zie je ook twee identieke bloempotten voor de ruiten staan, haha. Iedereen is natuurlijk vrij om te doen wat ze willen, maar het maakt mij niet gelukkig. Wij zitten elke avond buiten en genieten van de tuin die constant in beweging is. Dat is onze real life tv!"
Het valt me steeds vaker op dat er wordt gekozen voor nieuwe woonvormen in het overvolle Nederland. Het doet me denken aan het moment dat ik terug kwam in Nederland na twee jaar reizen. De immense stress die rondhangt op Utrecht Centraal en de overvolle treinen waarin niemand meer met elkaar praat. Wie weet volg ik ooit Daniel zijn pad en vind ik mijn thuis in de Achterhoek. Want, wat ben ik blij dat ik vanuit mijn appartementje in Breda nog regelmatig terug mag komen naar Aalten. Ook al heeft moeders twee rode bloempotten in de vensterbank staan. Het blijft voor altijd een stukje thuis.
