Marleen op reis met winnares crowdfundactie
Joyce en ik stappen uit het vliegtuig. De warme lucht slaat ons direct in het gezicht. "Welcome to Skopje", zegt de douane ambtenaar. "You're both pretty girls!" giechelt hij als we door mogen lopen. "Beter dan zo'n chagrijnige kerel", grapt Joyce. Vijf dagen verblijven in dit mooie land, midden in de Balkan.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Joyce doneerde tijdens de crowdfundingsactie voor mijn boek en was de gelukkige winnares van deze reis. Voor het eerst verblijft ze bij een local. We worden als hechte vrienden ontvangen met drankjes en een overdaad aan hapjes. Zelden heb ik me direct zo welkom gevoeld.
Nog diezelfde dag rijden we naar Ohrid. Hier ligt het oudste en diepste meer van heel Europa. En direct overstroomt het van de Nederlanden toeristen. Maar Joana weet het direct goed te maken. Na een steile afdaling dwars door de prikkelbosjes, komen we uit bij een verlaten strand. Dit is precies de reden waarom ik met locals reis en Joyce begrijpt me helemaal. Ze wil het ook gaan proberen tijdens haar aankomende wereldreis.
Joyce vertrekt binnenkort en het enthousiasme dat ze voelt voor haar reisplannen, herken ik direct. Dat voelde ik ook toen ik twee jaar geleden op het punt stond om te vertrekken. Maar terwijl we aan het strand liggen merk ik dat ik rustiger ben geworden. Er zal altijd een bucketlist blijven, maar de drang om te reizen is een stuk minder. Dat klinkt misschien gek voor een wereldreiziger, maar toch ben ik er blij om. Vrienden om mij heen hebben nog dromen die zó ver weg liggen. "Als de kinderen groot zijn, gaan we ooit nog naar Australië." Maar wie zegt dat je tegen die tijd nog kan reizen? Hoe langer ik weer thuis ben, hoe dankbaarder ben ik voor alle reizen die ik heb mogen maken. Spijt dat ik dingen niet eerder heb gedaan in mijn leven, voel ik niet meer. Geluk kun je creëren. Met een bruin gezicht pakken Joyce en ik later het vliegtuig weer. Joana vraagt of ze in oktober bij mij langs mag komen. De stroopwafels liggen al klaar in de kast. De wereld breng ik nog steeds bij mij thuis en dat maakte me elke keer weer gelukkig.
