Can I Come Over? - Marleen ontmoet Achterhoekers in Tasmanië
Ik sta bij de terminal en voel me nerveus. Na tien maanden van huis te zijn geweest, ga ik eindelijk mijn ouders weer zien. Het duurt niet lang totdat de deuren openen en we lachend naar elkaar zwaaien. Mam geeft me als eerste een grote knuffel en pap tilt me bijna in de lucht. "Wat ziet ie er goed uut!" zegt mam en ik moet lachen om het Achterhoekse accent dat ik allang niet meer had gehoord.
Het voelt als thuis komen, ook al zijn we aan de andere kant van de wereld.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Als we de camper hebben opgehaald en overnachten op de eerste camping, merk ik pas hoe moe ik ben. Het steeds maar onderweg zijn breekt je op, maar na enkele dagen rusten zijn we alle drie opgeladen en kan het avontuur in Tasmanië beginnen!
'Cygnet 5 km', staat er op een verkeersbord en we rijden een prachtig natuurgebied door naar dit minidorpje. Als we eenmaal bij de camping aankomen, komt er een grote man op me af lopen.
"Ah so you are Marly?" Hij heeft een vriendelijk gezicht. "Yes, I am", en geef hem een hand.
"Are you from Holland?", vraagt hij direct als hij mijn Nederlandse accent hoort. "Wow you're right, we are from the countryside," antwoordt mijn vader enthousiast. "So which city is close to you?" vraagt de manager weer. "Well, probably you don't know, but the nearest city is Doetinchem."
De grote man begint te lachen. "No way, my parents are from Terborg! Sometimes Dutch tourists come here, but I never met someone from the Achterhoek." We beginnen allemaal te lachen om dit bizarre toeval. De wereld is klein.
"Gudden is my last name. Ronnie Gggúudden", probeert hij het nog eens maar zijn Australische accent vervormt de klank. "Do you know the soccer player Rob Gudden? That is my cousin." Hij vertelt dat zijn vader naar Australische emigreerde, maar daar was het te warm. Hij zakte steeds verder naar het zuiden af en belandde in het zuiden van Tasmanië waar hij de gelijkenis zag met de Achterhoek. Veel groen en geschikte grond om aardappelen te kunnen verbouwen. Ik beloof Ronnie om een artikel over hem te schrijven. Omdat hij zich zo thuis voelt tussen de Achterhoekers.
