Can I Come Over?
Marleen is thuis in filmdecor Notting Hill
Op verzoek van Mieke wacht ik bij de ticket machines van 'the underground'. "Sorry, sorry, ik ben wat laat", stuurt ze via Facebook. Een vrolijke blondine komt op me af. We moeten nog even langs de bank om een cheque te overhandigen. "Jaaaa, zo ouderwets gaat het er hier nog aan toe", zegt Mieke. Even later lopen we haar straat binnen. "Eigenlijk hebben we de boot helemaal gemist in onze straat. Twintig jaar geleden besloten we te blijven huren, maar alle huizen hier zijn nu miljoenen waard. Hadden we het maar gekocht", vertelt ze met een bedrukt gezicht.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
"Ken je nog die scene uit Nothing Hill waarin Julia Roberts een boek koopt in een oude boekenwinkel?", vraagt ze mij. "En als Julia Roberts de straat uitloopt, rent Huge Grant haar achterna en knoeit koffie over haar shirt? Nou, dat is dus deze straat." We nemen een foto bij de boekenwinkel die nog altijd bestaat.
Nadat ik mijn koffer heb gedropt, stappen we op de fiets. Als echte Hollanders onder elkaar. Tijdens het fietsen besef ik weer eens hoe anders je een land beleefd als je met een local optrekt. Mieke woont hier al meer dan twintig jaar, dus ze kent de geheime plekjes. Na een twee uur durende fietstocht komen we bevroren terug.
Tijdens het fietsen vertelt Mieke over haar gevoel van thuis. "Weet je nog die flatbrand vorig jaar in London? De brandweer stond tot bij mij op de stoep. Ik zag de flat afbladeren voor mijn ogen." Er woonden veel mensen met een islamitische achtergrond en laat nou net die dag een feestdag zijn, dus er was veel familie op bezoek." Vermoedelijk zijn er tachtig mensen omgekomen.
Mieke wilde graag iets voor haar buurtgenoten betekenen. Ze geeft niet alleen gratis meditatielessen, maar ook traumaverwerking door middel van ademhalingsoefeningen. "Ik realiseerde me dat deze bewoners twee keer hun huis zijn verloren. Ten eerste hebben ze hun thuis in eigen land verlaten en nu brand ook nog eens hun nieuwe huis af". Al hun herinneringen zijn verloren.
We staan voor de Grenfelltoren. Het ziet er nog net zo uit als de foto's in de krant destijds. Zwarte gesmolten panelen hangen een beetje naar buiten. Een litteken in deze buurt. Met zijn 24 verdiepingen kun je er niet om heen. Mieke wordt er steeds weer aan herinnerd als ze naar huis fietst.
De laatste drie jaar woon ik in een flat in Breda, van hetzelfde formaat. Toevallig zijn onze panelen ook net vervangen, hoewel dat niets met brandveiligheid te maken had. Maar stel, wij zouden wel deze brandgevaarlijk panelen hebben gehad? En ik zou mijn huis kwijt zijn, wat zou dit met mij doen? Deze vraag heb jij vast ook al eens aan jezelf gesteld toch?
Meestal hoor ik dat fotoboeken de meest waardevolle bezittingen thuis zijn. De rest is te vervangen. Mijn fotoboeken liggen ergens onder allerlei dozen in een garage. Mijn appartement is namelijk onderverhuurd tijdens mijn wereldreis. Ik hoop dat ik ze veilig terug vind, als ik terug keer naar mijn huis. Ooit…
