Zeven weken na de orkaan Irma
Vervolg van de voorpagina
DINXPERLO - Geboren Dinxperloër Peter Prinsen en zijn vrouw Eline wonen op Sint Maarten en zij zijn - met steun van Nederlandse familie en vrienden bezig met helpen waar ze kunnen. Prinsen vroeg Dinxpers Nieuws om zijn verhaal over de voortgang van de hulp te publiceren.
"Na democratisch beraadt werd de logeerkamer aangewezen als ´de plek´ waar we ons zouden terugtrekken tijdens de orkaan. Omdat ons huis speels gebouwd is en we zowel in de woonkamer als in onze slaapkamer tegen het dak aankijken en de logeerkamer een soort van betonnen doos is, hadden we bedacht dat dat mogelijk de veiligste locatie zou zijn. Daarbij werd ons verteld dat daken van zink en hout kwetsbaarder zijn en eerder bezwijken dan een dak van beton. Dat gegeven baarde ons zorgen, want ons dak betreft een dak van zink en hout. Ons huis stond dus op de nominatie om mogelijk dakloos te worden, zeker bij een categorie 5 orkaan. Dat was even slikken.
Naast het bepalen van een veilig onderkomen, hebben we extra voedsel en drinkwater ingeslagen, kaarsen gekocht, extra batterijen aangeschaft voor onze zaklampen, onze auto's volgetankt. Kortom, ons zo goed mogelijk voorbereid op een periode zonder water en elektra en het niet kunnen doen van bijvoorbeeld boodschappen. Nostalgische kampeergevoelens staken bij mij de kop op, maar er was verre van een relaxt vakantiegevoel.
Gedurende de dagen voor de orkaan zag je iedereen met bouwmaterialen slepen en voerden geluiden die horen bij een boor of hamer de boventoon. Iedereen was bezig huis en haard zo optimaal mogelijk te beschermen tegen de orkaan. Ik had samen met Eline het balkon leeggehaald zodat er niets van het balkon kon afwaaien. Gelukkig heeft ons huis vaste rolluiken, waarmee we ons huis in een hermetisch afgesloten fort konden omtoveren als het zover was. Ik hoefde dus niet naar de bouwmarkt voor hout en schroeven om onze ramen en deuren dicht te spijkeren.
En dan is het dinsdagmiddag 5 september, prachtig weer, strakblauwe lucht, en zitten Eline en ik op het balkon met een koud biertje onszelf af te vragen of het geen grapje is, zitten we in de St. Maartense variant van Bananasplit misschien? Geen enkel teken van een dreigende orkaan. Toen begreep ik waar de term stilte voor de storm vandaan komt. Moedernatuur wilde ons nog even in een relaxte trance brengen, alvorens ze met barstend geweld van zich laat horen. Er werd ons medegedeeld dat Irma in de nacht van dinsdag op woensdag over St. Maarten zou razen en dat het weer rond 20.00 uur slechter zou worden. Ik bepraatte met Eline over wat ons te wachten stond, het zal toch wel meevallen, laten we niet overdrijven, mijn Achterhoeks nuchterheid overmeesterde mij, maar ondertussen kibbelden we toch over wel of niet een kast voor de voordeur zetten. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen het zekere voor het onzekere te nemen en onder het mom van voorkomen is beter dan genezen de kast voor de voordeur gezet.
Rond 20.00 uur begon het weer inderdaad te veranderen, de wind nam toe en het begon te regenen. We hadden een gedetailleerde beschrijving via sociale media van iemand gekregen hoe de orkaan zich zou gaan ontwikkelen. Intussen hadden we ons teruggetrokken in onze tijdelijke 'bunker', de logeerkamer en alle rolluiken naar beneden gedaan. Tot middennacht was het eigenlijk prima te doen. We lagen op bed een beetje te internetten, boekje lezen. Ach, het valt dus allemaal best mee, dachten we. Rond een uur of 2 ´s nachts viel de stroom uit en dat was het moment dat Irma op volle toeren raakte. Behoorlijke windvlagen beukte tegen het huis en we hoorden bonkende, knallende en allerlei andere onheilspellende geluiden. Mijn hartslag lag zeker een paar slagen hoger en met Eline dicht tegen me aan hebben we zo´n anderhalf uur kunnen genieten van de eerste episode van orkaan Irma. Na anderhalf uur zwakte de windstoten af en bleken we in het zogenoemde oog terecht te zijn gekomen. Een fase waarin het uitermate rustig en kalm werd. Ik wilde zien hoe het straatbeeld was en probeerde een rolluik naar boven te krijgen. Helaas bleef deze steken en Eline maande mij geïrriteerd niet aan de rolluiken te zitten, want dit was pas het eerste deel van de orkaan.
Moeder natuur gunde ons een adempauze, maar we waren nog niet van Irma af. Er was ons verteld dat het tweede deel normaliter het verwoestende en krachtigste deel van de orkaan is. Dus we konden onze borst natmaken. Eigenwijs dat ik ben, wilde ik toch iets van het straatbeeld zien en had een van de andere rolluiken een stukje omhoog gedaan. Het leek mee te vallen. Er lag een stuk dak over het hek van de buren, maar verder geen hele grote ravage, zo leek het althans. We wisten van de verkregen informatie dat het oog na 45 minuten overging in het tweede deel van de orkaan. In tussen was het vroeg in de ochtend woensdag 6 september. Een ochtend die ons nog lang zal heugen, want tijdens de tweede ronde had Irma de turbo erop gezet. Het waren angstige momenten zonder te overdrijven, maar na anderhalf tot twee uur zwakte de orkaan boven St. Maarten langzaam af. Betekende niet dat Irma ermee ophield, die vervolgde haar weg met zo'n 14 kilometer per uur richting Puerto Rico.
Toen we uiteindelijk zo rond 10.00 in de ochtend het bed uitstapte en de woonkamer in liepen stonden we met onze voeten in het water. Zo'n twee centimeter water had een groot deel van ons huis in een voetenbadje doen veranderen. Na een snelle inspectie bleek er een gat van een vuistdikte te zijn aan het dak, met ook veel water op de slaapkamer op de eerste verdieping. Water en elektra waren uitgevallen.
De grootste verrassing kwam toen we de rolluiken omhoog deden. Wat een ravage! De nieuwe auto van de buurvrouw, de vooruit eruit, twee zijramen kapot, forse deuken. Een andere buurman de achterruit eruit. Onze auto's, we mogen van geluk spreken, eigenlijk geen schade. Er lag een groot deel van een dak midden op de weg. De overkapping van het 25-meter zwembad voor ons huis, was verdwenen, huizen in de buurt zonder daken. Bomen omver, geen blaadje meer te bekennen. Een oorlogsgebied, mensen liepen beduusd rond. U heeft de beelden via de (sociale)media kunnen zien. Ik kan niet anders zeggen dan surreëel en onwezenlijk om onderdeel te zijn van deze beelden.
De dagen na de orkaan werd ons verboden ons op de straat te begeven, later werd er een avondklok ingesteld. Omdat wij dicht bij een supermarkt wonen, een soort van macro, zagen we al een dag na de orkaan mensen met allerlei goederen het zwaar beschadigde pand uitlopen. Mensen waren massaal aan het plunderen. Als het alleen om voedsel ging, kon je daar nog begrip voor opbrengen, maar winkels die sierraden en elektronica verkochten werden ook massaal leeggehaald, hoorden wij later.
Ik wilde zien hoe onze fysiotherapiepraktijk erbij stond en ben een aantal dagen na de orkaan gaan wandelen naar de praktijk. Het is onbeschrijflijk wat je onderweg tegenkomt, auto´s op kop, zwaar beschadigd, je kijkt dwars door woningen heen, daken eraf, muren eruit, mensen die voor hun zwaar beschadigde huis zitten, voor zich uitstarend. Eenmaal aangekomen bij de praktijk ook daar enorme schade. Het dak was verdwenen en het hele systeemplafond lag versnipperd door het pand. Gelukkig hadden we ons ook hier goed voorbereid en alle computers en kostbare onderdelen uit de praktijk weggehaald. Dat was dus een goede beslissing geweest.
Tot een paar dagen na de orkaan hadden we nog geen enkel contact gehad met collegae en vrienden. Alle communicatiemiddelen lagen eruit. Althans dat dachten we. Bij toeval pak ik de landlijn telefoon van de haak en verbaasd hoor ik een normale toon. Met deze telefoon hebben we uiteindelijk contact kunnen leggen met Nederland en konden Eline en ik onze familie op de hoogte stellen dat wij de orkaan zonder noemenswaardige problemen hebben doorstaan, maar dat St. Maarten in een rampgebied was veranderd (wordt vervolgd).
Eline en ik hebben een actie lopen om de meer lokale mensen om ons heen te helpen. U kunt onze actie bekijken en steunen op www.gofundme.com onder de titel: Help Eline & Peter SXM HELPEN. Het blijft nodig, zelfs na zeven weken."