Can I Come Over?
Van Miami naar Aalten: verlangen naar (t)huis
Ik zit in het vliegtuig. Terug voor een pitstop in Nederland. Iets eerder dan gepland. Ik verlang namelijk naar huis. Het reizen gaat me goed af, maar zo af en toe gaat er van alles mis.
Zodra ik aanklop bij mijn nieuwe host in Miami Beach, verwelkomt José mij met een grote glimlach. Een vrolijke kerel uit Peru die sinds twee jaar is geëmigreerd.
Al mijn zorgen zakken weg als ik merk dat hij enorm gastvrij en flexibel is. Bij mijn vorige host voelde ik me totaal niet welkom en dan voel je je echt niet prettig.
José woont samen met huisgenoot Marina. Een vrouw uit Argentinië. Je zou het niet zeggen voor een Amerikaanse stad, maar in Miami wordt bijna alleen maar Spaans gesproken. Net zoals José komt bijna 90% van de inwoners uit Latijns-Amerika, allemaal zijn ze op zoek naar een beter leven.
José leidt me rond in zijn kleine appartement. Iedereen slaapt in de woonkamer. En met iedereen bedoel ik de constante gasten die hij over de vloer krijgt. Veel vrienden heeft José niet en daarom nodigt hij constant gasten uit. Ik slaap samen met een Franse reiziger op een matras op de grond, met de kat tussen ons in. Ik krijg vaak de vraag of ik het niet eng vind om als vrouw alleen te reizen. Meestal vertrouw ik op mijn onderbuikgevoel en die laat me deze ook niet in de steek.
Diezelfde avond gaan we met z'n allen op stap. We drinken onze eigen fles wijn voor de bar leeg, want ja een drankje kost al snel 16 dollar.
Na twee uur dansen schrik ik me rot als ik merk dat mijn iPhone is gestolen. Hoe kan dit nou, hoor ik mezelf zeggen? Het is totaal niet druk en er liepen voornamelijk toeristen rond. Gepikeerd pakken we een taxi naar huis. Gelukkig is het nog midden in de nacht en kan ik door het tijdsverschil direct alles regelen in Nederland. Uitgeput val ik om zeven uur 's ochtends in slaap.
Al snel merk ik hoe afhankelijk ik ben geworden van mijn telefoon tijdens het reizen. Ik kan geen ubertaxi's bestellen, geen WhatsApp-telefoontjes plegen of updates plaatsen op social media. Maar ach, er bestaan ergere dingen in de wereld.
José vertelt mij over hoe hij opgroeide in een klein dorpje en zijn familie achter moest laten om in het buitenland een beter bestaan op te bouwen. Als ik hem vraag naar wat thuis betekent, moet hij lang nadenken. Om beter werk te zoeken, verhuist hij om de twee jaar. Zijn herinneringen aan thuis haalt hij op door elke dag naar Miami Beach te lopen en daar naar de zonsopgang te kijken. Net zoals vroeger.
Na zes toffe dagen neem ik afscheid van Florida en verschijnen er na twintig uur reizen de verkeersborden van Aalten. Een maand lang geniet ik van warme douches en mijn eigen bed wachtend op mijn volgende bestemming ver van (t)huis!
