Can I Come Over?
Marleen Hoftijzer vervolgt haar reis in Panama
Wie ooit lang op zee heeft gezeten kent het fenomeen landbenen wel. Mijn benen hadden even de tijd nodig om te wennen aan vaste grond. Na twee weken cruisen en alleen maar water te hebben gezien, kwamen Jantien Klein Ikink en ik aan in Panama. Het zweet brak me direct uit. Wat een hitte hier! Snel denk ik aan de klagende WhatsApp-berichten van het thuisfront over het grauwe weer in Nederland. Die gedachte doet me goed.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Tijdens de cruise leerde ik Andy kennen. Een New Yorker die inmiddels al tien jaar in Panama City woont. Bij het zwembad vertelde ik Andy over mijn project en een uitnodiging was al snel binnen. Zodra hij de deur van zijn appartement opent, moet ik kokhalzen van de geur. Hij is zelf ook een maand op reis geweest en met vijf katten en niemand die de kattenbak had geleegd, kun je wel nagaan hoe het er rook. "No worries, my cleaning lady will come tomorrow", zegt Andy. "Oke, vannacht zet ik wel een wasknijper op mijn neus", grap ik terug.
We schrikken midden in de nacht wakker. De stroom valt uit. Andy begint tegen zichzelf te vloeken. "I forgot to pay the bills, goddammit". Door een nationale feestdag duurt het ook nog eens twee dagen om weer aangesloten te worden. Zonder airco is het niet uit te houden, dus bel ik Jantien op. Gelukkig mag ik bij haar in het hotel overnachten. Opnieuw schrik ik in de nacht wakker. Een vreemde man staat naast ons bed. "What the f*ck is this?", roept Jantien. Hij vlucht de kamer weer uit. Snel checken we onze spullen. Pff goddank, alles ligt er nog. Toch dat slot er voortaan maar op.
Na vier dagen pakken Jantien en ik een twaalf uur durende nachtbus richting Bastimentos. Één van de mooiste eilanden in Panama. Met een watertaxi komt Tom uit Vorden ons tegemoet. Met Tom heb ik eerder via Facebook contact gelegd, nadat iemand mijn tipte over zijn woonplaats. Ineens zijn de Achterhoekers vertegenwoordigd aan de andere kant van de wereld als Tom's moeder ook nog eens op bezoek komt. Tom vertelde dat hij de Achterhoek ruim twee jaar geleden heeft achtergelaten, zonder ooit eerder Bastimentos te hebben bezocht. Ik vind het nogal een dappere beslissing. Tom en ik worden uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Geen blokjes kaas, plakjes worst of bitterballen, maar bier, rum en rijstsalades gaan mee in de catamaran! Kijk, dat zijn de betere feestjes. Na vijf fantastische dagen verlaat ik het warme noorden en trek ik richting Boquete. Het Oostenrijk van Panama. Een berggebied met koele frisse lucht.
Ik kan geen local vinden die me kan hosten, dus laat ik me bij het eerste beste hostel afzetten. Ik kan mijn ogen niet geloven, als ik een kasteel in de verte zie opduiken. "Is this a hostel?", vraag ik de taxichauffeur. "Si, si". Ik ontdek een klimwand aan de toren en een zwembad in de kelder.
Ik maak kennis met de eigenaar, ook al een Tom. Deze Canadees woont boven in het kasteel. Het kasteel is ooit door een Nederlander gebouwd, als cadeau voor zijn vrouw. Ze verkochten de boel later aan een swingersclub, totdat Tom het kon overnemen. Hij woont bovenin het kasteel. Met glimmende pretoogjes vertelt hij dat dit zijn beste 'thuis' ooit is en nooit meer wil verhuizen.
Marleen Hoftijzer is fotograaf, documentairemaker en op het moment is ze bezig met een reis rond de wereld waarbij ze continu bij mensen thuis zal logeren om het echte 'thuis-gevoel' wereldwijd vast te leggen. Haar werk en belevenissen zijn te bekijken op www.canicomeover.com.
