De reünisten voor de boerderij. Foto: Karin Stronks
De reünisten voor de boerderij. Foto: Karin Stronks Foto: Karin Stronks

Familiereünie met internationaal tintje

Van 'all over the world' terug naar roots aan Pöppinkpad

Door Karin Stronks

DALE - Een gemêleerd gezelschap werd op de foto gezet bij boerderij 'Pöppink' aan het Pöppinkpad in buurtschap Dale. Een kleine vijftig mannen, vrouwen en kinderen uit Schotland, de Verenigde Staten, Australië en Nederland. Alle aanwezigen hadden één ding gemeen, allen waren zij nazaten van Herman Pöppinck en Geertje Coenen die van 1679 tot 1710 gewoond en gewerkt hebben op deze bewuste plek.

Stamboom en boek
Wilma van Roekel – Peppink, nazaat van Geertje en Herman, heeft over de geschiedenis van haar familie een stamboom en later een boek gemaakt. Zes jaar is zij bezig geweest met het zoeken naar familieleden en in het verre verleden om de hele familiegeschiedenis compleet te krijgen. Het boek is klaar, de nazaten van de Pöppinks zijn bij elkaar voor de reünie. Wethouder Henk Rijks overhandigde het eerste exemplaar van het boek aan drie broers Roland, Arthur en Otwin Peppinck als eerbetoon aan wijlen hun vader Winfred Eric Peppinck die het familiewapen van de Peppincks heeft ontworpen en vastgelegd bij het Centraal Bureau Genealogie in Den Haag.

Pöppink
Wilma weet: "Het hele onderzoek was extra moeilijk omdat de naam 'Pöppink', zoals het op de boerderij prijkt, nogal verbasterd is. De nazaten heten 'Peppinck', Peppink, Pöppinck of Pöppink. Voor het gemak noem ik alleen de naam Peppinck. Het speuren bracht me ruim driehonderd jaar terug in de tijd. Alle reünisten die hier bij elkaar zijn stammen af van Herman Pöppink en Geertje Coenen die tussen 1679 en 1710 hier hebben gewoond en gewerkt. Zij kregen twee zonen, Lubbert en Berend. Lubbert bleef op de boerderij, hij was ongetrouwd. Berend heeft de familienaam doorgegeven, van hem stammen we allemaal af. Volgens de geschiedenis is Berend in of nabij Terborg gaan wonen."

Veteraan
De Peppincks hebben zich over de hele wereld verspreid. Vanuit Dinxperlo zijn in 1846 enkele 'landverhuizers', waaronder de familie Brussen-Peppinck, onder leiding van dominee Brummelkamp naar Noord-Amerika verhuisd. Deze emigratie was min of meer een vlucht vanwege het geloof. Jan Peppinck vertrok in 1854 vanuit Dinxperlo naar Milwaukee in de VS. Wilma: "Eén van de Peppinck-nazaten, Ed Peppinck, is als parachutist geland in Normandië op D-day. De veteraan is de achterkleinzoon van Jan Peppinck uit Milwaukee, hij leeft nog en is nu 94 jaar oud. Hij kon zelf niet komen maar zijn dochter Teresa kwam voor de reünie over uit Schotland", vertelt Wilma enthousiast. Ze vervolgt: "Een andere Jan Peppink, eveneens nazaat en theologiestudent, werd in WO II als verzetsleider gearresteerd en zwaar mishandeld in de Scheveningse gevangenis Oranjehotel. Tijdens het vervoer naar Kiel overleed de destijds 24-jarige Jan aan zijn verwondingen. Er is in Amsterdam een straat naar hem vernoemd."

De reünie
De aanwezige reünisten waren unaniem zeer enthousiast tijdens de ontmoeting met (on)bekende familieleden. Sommigen wisten niet eens dat ze van oorsprong Nederlandse roots bezaten. Wilma had erg veel werk gemaakt van het programma. Via Facebook werden de familieleden op de hoogte gehouden. Het grootste deel van het programma werd gehouden bij groepsaccommodatie 'Grenswachter' op De Haart. Twee leden van dansgroep 'Wi'j Holt 't Bi'j 't Olde' zorgden voor grote hilariteit om, gekleed als de voorouders Herman Pöppinck en Geertje Coenen, de gasten te ontvangen. Voor het fotomoment vertrok het gezelschap naar de plek waar de familiegeschiedenis in 1679 begon, boerderij Pöppink. Terug bij de 'Grenswachter' kregen de 'Pöppincks' volop gelegenheid om met elkaar bij te praten, kennis te maken en over de bijzondere familiegeschiedenis te mijmeren.
Om 16.30 uur arriveerde wethouder Henk Rijks bij de familie om het eerste exemplaar van het boek te overhandigen. Alle nazaten kregen het boek mee naar huis, er zijn achttien boeken in het Engels uitgebracht en 35 Nederlandse uitgaven. Wilma: "Ik hoop dat de familie het als een waardevol stuk historie zal zien en dat zij het doorgeven aan hun kinderen en kleinkinderen."