Derde Ik Mis Je Wandeling troostvol en bemoedigend

BREDEVOORT - Wat bijzonder afgelopen zondag om tijdens de derde Ik-Mis-Je wandeling elkaar vanuit de hele gemeenschap te ontmoeten, samen te delen wat gemis is, en samen te ervaren wat troost betekent.

Bij de molen Prins van Oranje werd het gezelschap ontvangen door Hans de Vries die de wandelaars met zijn diep bronzen stemgeluid met enkele liederen ontving. De deelnemers mochten ervaren dat hun dierbaren ‘een steen verlegd’ hadden. Daarna vertrok de stoet wandelaars naar de muziekkoepel voor het Ambthuis waar het Katholiek koor zong. Het hoopgevende: ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur’ was het afsluitende lied. 

Daar sloten de deelnemers bij aan om bij het ‘melaatsenluikje’ bij de Sint Joriskerk stil te staan bij het gemis in de tijd van de maatregelen rondom de coronapandemie. Ook het niet kunnen hebben van contact, geen bezoek, geen troost kunnen bieden aan zieken en eenzamen, niet even een knuffel, ook dat was een ‘ik mis je’ ervaring. Toch stond het gezelschap ook stil bij de lichtpuntjes die er waren in de coronatijd. Creatieve oplossingen zoals buiten zingen bij het Ambthuis en de Berenjacht van de kinderen. Er werd een lichtje aangestoken bij het melaatsenluikje voor het gemis maar ook uit dankbaarheid voor de lichtjes in de duisternis. 

Daarna werd de wandeltocht vervolgd naar de Lourdesgrot. Floris Prins uit groep 6 van ’t Bastion bracht de wandelaars in vervoering met een prachtig gedicht, dat beschreef dat degenen die we missen nog heel dicht bij ons zijn. Vervolgens werd een kaars aangestoke voor degenen die worden gemist, maar die niet op de Kloosterhof konden worden herdacht. 

Bas Brezet las het gedicht Heimwee met een Glimlach voor: ‘ook als iemand er niet meer is kan je toch samen verder’. Vervolgens wandelde het gezelschap naar de Kloosterhof waar tien jongeren van het Koperblazersensemble Barlo-Bredevoort de deelnemers verwelkomden met hun warme klanken. Op de begraafplaats was voor iedereen ruimte en tijd om even bij de plek te zijn waar hun geliefden rusten. 

De deelnemers kunnen terugkijken op een mooie troostvolle en bemoedigende wandeling die gezamenlijk werd afsloten bij ’t Koppelhuis. Heel bijzonder weer om te ervaren hoe het is om er met elkaar en voor elkaar te zijn. 

Heimwee met een Glimlach een gedicht van Henk Ossentjuk

Wanneer ik nog éénmaal bij je kon zijn
Dan………
dan zou ik stil blijven zitten en je vertellen
Wat mijn hart je nog zó graag zeggen wil……
Het zijn geen grote woorden, geen zinnen zonder einde
Ik zou alleen maar heel even graag nog één keer bij je zijn.

Dan nam ik jouw beide handen liefdevol in die van mij
Ik keek dan in jouw ogen, terwijl ik nog één keer zei
Hoeveel ik van je hou,
hoeveel ik je vandaag nog mis
Hoe leeg het leven van alledag soms nog voor me is.

Maar ik zou ook naar je stralen…
met een glimlach van dankbaarheid
Voor de liefde die we deelden,
die ons bindt en nooit verdwijnt
Als ik denk aan jou en dat je bent gegaan,
het leven leef ik iedere dag
En denk aan jou,
met heimwee in een glimlach.