‘Dit is mijn werk-huwelijk’

Marja Wubbels en Hennie Seinhorst met pensioen

Door Karin Stronks

AALTEN – Ruim dertig jaar werken Hennie Seinhorst en Marja Wubbels samen in Team 2 bij Buurtzorg, zij zijn betrokken bij het prille begin van het tweede team van deze zorgorganisatie. Nu neemt de ‘oude garde’ afscheid. Marja (65) is per 1 januari gepensioneerd, zij maakt gebruik van de 45-dienstjarenregeling. Voor Hennie Seinhorst (66) is woensdag 13 april de laatste werkdag. Er is veel gebeurd in deze dertig jaar, Hennie en Marja delen lief en leed. Marja: “Dit is mijn werk-huwelijk.” 

Blauwe ballonnen en vaantjes sieren de buitenkant van het kantoor van Buurtzorg. Marja is er al, zij is per 1 januari gepensioneerd, ze heeft 47 jaar en drie maanden in de zorg gewerkt, waarvan ruim dertig jaar bij Buurtzorg. Oud collega’s zijn enigszins gespannen, ijsberen wat rond, fluisteren over het programma van de dag. Hennie is er nog niet, hij weet niet dat zijn collega’s diverse verrassingen in petto hebben… Er wordt koffie geschonken en wat gekletst en gelachen. Steeds kijken er Buurtzorg-medewerkers naar buiten. 

Als Hennie arriveert staan collega’s hem op te wachten, hij is aangenaam verrast, praat over zijn volgende cliënt die hij gaat bezoeken. “Daar moet ik rond half twaalf zijn”, zegt hij. Er is koffie, even een speciaal moment voor Marja, Hennie en de collega’s van Team 2. Marja vertelt over dat zij en Hennie in Team 2 lief en leed hebben gedeeld. Er valt een stilte, emoties komen naar boven. Even later vermant Marja zich en legt uit: “Onze collega, teamgenoot, Elly is overleden, een jaar later stierf haar man. Ook mijn man is gestorven in de tijd dat ik met Hennie in Buurtzorg Team 2 heb gewerkt. Dat bedoel ik met het delen van lief en leed. Je praat erover met collega’s. Het is zo fijn dat dat zo kan.” 

Er worden ook leuke anekdotes verteld. Hennie: “Het was bij een boer, ongeveer 25 jaar geleden denk ik. Ik kwam daar aan en heb eerst een koe ‘melk gemaakt’, geholpen om een kalf ter wereld te brengen. Daarna heb ik toen de mensen verzorgd!” Marja geeft aan: “We zijn in 2009 met Team 2 begonnen, we kregen een budget en namen één cliënt mee. Hoe er cliënten bijkomen? Nou, via de huisarts of het ziekenhuis. We helpen mensen altijd aan huis, ambulant ja. Het is afwisselend werk. Je hebt te maken met wondverzorging, bijvoorbeeld brandwonden, uit bed helpen, douchen, wassen. Veel mensen hebben behoefte aan een praatje. Daar proberen we tijd voor te maken.”

Hennie haalt de herinnering op: “Toen ik bij Buurtzorg ging werken was het pas gelanceerd door bedenker Jos de Blok. Marja en ik zijn in Team 2 begonnen. Met Elly, Astrid en Joke Luiten. Astrid is later naar Zweden verhuisd. We begonnen in 2008 in het gebouw van Kruiswerk aan de Julianastraat. We hebben geen managers of directie, geen ‘lagen’. We regelen alles zelf.” Hennie is als man behoorlijk in de minderheid. Hij grijnst. “In team 7 werkt nog een man. Maar heel af en toe sla ik met de vuist op tafel…” Marja vertelt: “We zijn eens met een groep van zestien vrouwen met Hennie naar Parijs geweest. We hebben toen verteld dat Hennie tandarts was met zestien assistentes!” 

Marja is 47 jaar en drie maanden werkzaam in de zorg als er een regeling in de CAO wordt opgenomen. “Na 45 dienstjaren mag je dan stoppen. Dat heb ik direct gedaan. Heb geloof ik nog een halve dag gewerkt. Per januari ging ik met pensioen.” Verveelt ze zich? “Geen moment. Mijn zoon heeft de SPAR in Bredevoort, er zijn kinderen en kleinkinderen. Ze weten me te vinden. Vrijwilligerswerk? Nee, voorlopig houd ik dat even af. We gaan wat vaker op vakantie, je staat later op en leest uitgebreid de krant. Op een bepaald moment is het ook goed om te gaan. Je helpt op het laatst steeds vaker mensen uit je eigen doelgroep, van je eigen leeftijd. Best confronterend vind ik.” 

Hennie: “Ik ga me niet vervelen denk ik. Heb genoeg hobby’s en ga wat vaker naar de sportschool. We zijn van plan om het Pieterpad te gaan lopen. Eerst maar eens ‘ontplannen’. Er liggen thuis ook nog wel klusjes te wachten. We zien het wel!” Hennie maakt zich op om naar zijn laatste cliënt te gaan en neemt afscheid. Zijn collega’s lachen in het vuistje. “We vangen hem straks thuis op en gaan samen met zijn vrouw en hem lunchen. Vanavond gaan we met de hele groep uit eten bij De Geste maar dat weet Hennie nog niet!”