Column De Buitenstaander: Zeg eens AAAAAAGGHHH

Ze is er nog maar kort, de enthousiaste serveerster die is komen werken in mijn favoriete buurtrestaurantje. Ze ziet er uit als Kiki Classen die vroeger in de tv hit-komedie ‘Zeg eens aaa’ speelde, en misschien is het Kiki Classen zelfs wel, maar dan wel een vrij uitgehongerde versie.
En ze doet vreselijk haar best, ja zeer vreselijk. Je kan aan alles merken dat ze het baantje ook hard nodig heeft, en ik hoop natuurlijk van harte dat ze daarin slaagt. Aan mij zal het niet liggen. Ze is ook een uitmuntend waarneemster. Ze ziet het allemaal haarscherp, en zegt dit dan óók zeer luid en duidelijk, zodat iedereen zijn mes en vork even laag houdt, bang om zichzelf van schrik in het oog te prikken. Het gaat ongeveer zo: je zit rustig te eten, voelt een windvlaag, hoort ‘ZOEF’, en je houdt meteen je vork en mes stil, en hoort (terwijl de deur voorzichtigjes opengaat) ‘HAAAALLLLOOOO!!! JULLIE WILDEN ZEKER GEZELLIG GAAN ETEN? NOU, DÁT KAN HOOR, MET ZIJN VIERTJES ZIE IK, GEZELLIG, OMA ÓÓK MEEGENOMEN HAHAHAHAAAAAGH, LEUK!’ (De vrouw van het gezelschap kijkt not amused, en zal tijdens het verdere verloop van het diner nog regelmatig als ‘OMA’ aangesproken worden, terwijl ze overweegt om met moederdag toch een botoxbehandeling te vragen.) ‘WAAR WILLEN JULLIE ZITTEN? JE MAG OOOVERAAAL ZITTEN HOOR, BIJVOORBEELD HIER BIJ HET RAAM, OF HIER! GEZELLIG JA, GA MAAR HIER ZITTEN. WAT WILLEN JULLIE DRINKEN?’
Het jongetje van een jaar of 6 blijft angstvallig dicht bij papa staan, want het arme kind kan dat getetter zichtbaar niet verdragen, ik ken dat wel.
Waar ze trouwens ook in uitblinkt is dat ze minstens een minuut pontificaal pal naast je tafeltje gaat staan, onrustig schuifelend, en op het seintje ‘ruim maar af hoor’ wacht. Ze zou het liefst de laatste hap persoonlijk in je mondje stoppen. EN EENTJE VOOR ROCCOO EN EENTJE VOOR KIKIIIII. Je krijgt er gewoon de kriebels van.
Enfin, nadat ze bij het gezinnetje zeker twee verkeerde bestellingen op tafel heeft gezet, en zich verontschuldigde met: SORRY, HAHAHAHAAAGGGH, HET IS MIJN EERSTE DAG HAHAHAAA!’ kreeg het jongetje een pizza voor zijn neusje gezet, die hem helemáál niet beviel: ‘de pizza zag er heel anders uit’ dan de calorieënbom die hij thuis gewend was. Het jongetje verrekte het om de pizza aan te raken of er zelfs maar naar te kijken, en wat zijn moeder hem ook zei, hij keek zwaar aangedaan naar de grond. Zo zijn kinderen soms, en uiteindelijk eten ze op het laatst schoorvoetend toch het ding wel op. Dat weten moeders precies. Maar de superserveerster ging er zich wel eventjes mee bemoeien en een momentje later was het jongetje compleet overstuur.
‘Moet je je eens voorstellen dat zij huisarts was geweest,’ denk ik bij mezelf, een fragmentje later op de wc, terwijl ik mijn handen was en in de spiegel kijk ‘en dat arme jongetje zou bijvoorbeeld dikke amandelen hebben en dat zij dan tegen hem zegt: (ik doe het in de spiegel) ‘ZEG EENS....AAAAAAAAAGGHHRRR!!!!!!’
Tekst: Rocco Ostermann