Afbeelding

Column Buitenstaander: Zo lelijk, maar je kan er wel iets moois mee doen...

Opinie

Ik ga wel eens naar snuffelmarkten of kringloopwinkels, en dan koop ik soms, als ik er een kan vinden, een afschuwelijk schilderij. Het moet wel echt geschilderd zijn.
Daarna laat ik dan zo links en rechts wat informatie los aan wat vrienden of familieleden, waarmee ik ze inlicht dat ik op een schildercursus zit.
Ik word dan getrakteerd op tekstballonnetjes gevuld met: ‘Oo wat leuk, serieus?’ of ‘Goh, ja, jij bent ook zo’n artistiek type, he!’
Ik herhaal dat gesprekje een aantal malen over een half jaar verspreid en soms beginnen ze er uit zichzelf over.
Een enkeling is zelf ook op een schildercursus gegaan.
Na dat halve jaar selecteer ik dan de meest enthousiaste luisteraar van mijn onzinverhaaltje en wacht rustig af totdat deze persoon jarig is.
Wanneer de grote feestelijke dag zich dan heeft aangediend, gaat Rocco uitbundig fluitend naar de Hema om een rolletje bont inpakpapier te kopen.
Het is een vrolijk werkje om dat lelijke werkje in te pakken en ik krijg al buikstuipreflexen van onversneden voorpret.
Wat later sta ik grinnikend voor de deur. van een vriendin.
‘Ding dong, ding dong, diiing doooong.’
‘Haloooo lieve meid, guféélicitééérd! Asjeblieft.’ Ik geef haar het pakje.
‘Ach, lieve jongen, dat had toch niet gehoeven, joh!’
Jazeker wel, denk ik bij mezelf, dat moet absoluut!
Ik zorg altijd dat ik vroeg aankom, zodat ik het moment suprême voor mezelf heb.
En als ze dan langzaam het papier open scheurt en de verschrikking van het schilderij zich steeds meer openbaart, zich met grote moeite laat onderdrukken én op haar gezicht aftekent, zeg ik stralend: ‘Zélf geschilderd! Voor jou! Op de cursus! Mooi hè. Het zou volgens mij erg mooi aan die muur, boven het Chesterfield bankstel hangen.’
Ik pak het schilderij uit haar slappe, bijna willoze armen en loop er plechtig mee naar de plek van mijn van te voren bepaalde keuze. Ja, ik heb er over nagedacht.
Ik weet dat er zo nog ergens minstens twee van mijn kunstwerken moeten hangen, en nee (mochten jullie op ideeën komen), die mensen hebben géén Facebook.
Tegenwoordig zit ik op een houtsnijcursus, want ik heb een maand of wat geleden op een piratenfeest/rommelmarkt in Didam, een spuuglelijke houten klok gekocht, in de vorm van Afrika, met een leeuw en een giraf van hout er op geplakt.
We zijn weer klaar voor een volgende ronde.
Ik vrees echter dat met het verschijnen van dit verhaaltje de lol wel eens tot een einde zou kunnen komen.

Tekst: Rocco Ostermann

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant