Column De Buitenstaander: Een onschuldig lammetje en zijn sleutelmomentje

Ik vermoed dat er zo hier en daar wel een paar rekels rondlopen die als kind ooit eens iets, in een niet te verklaren opwelling, hebben gegapt, iets kleins hebben gepikt. Ik in ieder geval tot mijn schande wel. Helaas. Dat was een ongelooflijk spannend moment en ik voelde mij daarna thuis op mijn kamertje hondsberoerd, nee ontredderd zelfs. Op de één of andere manier was ik niet meer dezelfde; dat besef kroop over de vloer van mijn bovenkamertje. Ik was niet meer onschuldig, misschien zelfs al een beetje verpest. Zo voelde dat. O jee! Nee, dat jatten dat was niets voor mij en wat er nog bij kwam, was het sterke gevoel dat ik nog betrapt was ook.
De altijd ietwat verstrooid overkomende lobbes van een heer Mastenbroek, naamgever van de plaatselijke elektrozaak, had de twijfelachtige eer om mij tijdens mijn debuut als ‘proletarische shopper’, bijna te hebben betrapt, toen ik een singletje van de rockband AC/DC uit zijn winkel had geklaut.
Dat plaatje had ik zonder vooropgezet plan, spontaan, in een Veronica top 40 krantje geschoven en zó de winkel uit gesmokkeld. Toen het buiten ontzettend hard bleek te waaien, bleef dat krantje, door het singletje, echter gewoon stijf rechtop in mijn handje staan. Ik keek verbaasd naar ‘t krantje, keek instinctief óók eventjes naar de winkel en meende dat de heer Mastenbroek naar me stond te koekeloeren. En inderdaad, onze blikken kruisten elkaar. ‘t Moet er komisch uit hebben gezien. Hij zag ‘t krantje waar de huilende woeste wind geen vat op leek te hebben, en daarna keken wij elkaar een eeuwigdurend ogenblik aan. Hij met een flink doorbloed vraagteken op het voorhoofd, en ik met een gebrandmerkt uitroepteken op exact dezelfde plek. Toen liep ik maar gauw, met een droge mond van spanning en schuldbesef, vlotjes verder. ‘t Heeft nog een hele poos geduurd voordat ik weer een stapje in die winkel heb durven zetten. Hij heeft er echter nooit een woord aan vuil gemaakt.
Er zijn voor ieder mens zo van die momenten, dat hem zaken duidelijk worden. Van die cruciale kruisingen op de dagen des onderscheids. Dat heb ik nog steeds wel eens. Ik bouw me dan, rondom zo’n filosofische rotonde, altijd een soort van innerlijk ‘limonadetentje’, waar ik dan eens even lekker ga zitten prakkiseren om me de boel eens goed onder de loep te leggen, of te nemen zo je wilt. Bij de eerste de beste hobbel op het dievenpad, ben ik dus maar weer gauw afgeslagen. Oók gaat natuurlijk lang niet iedereen zo coulant met je om als good old Mastenbroek dat toen met mij deed.
Van het singletje van AC/DC heb ik niet écht kunnen genieten. Toen het nummer Rock and roll damnation z’n vlakke rondjes 45 op mijn pick-upje draaide, voelde ik mij namelijk óók wel een beetje verdoemd. Na verloop van tijd ging dat bliksemse gevoel gelukkig wel weg. Maar Rock and roll, dat bleef.