Column De Buitenstaander, Rocco Ostermann

Onder invloed

Gisterochtend liep ik ietwat slaapdronken (het was laat geworden) de deur uit, want er moest hoognodig een flinke mok koffie komen. Het zwarte goud bleek namelijk op. Buiten aangekomen zag ik meteen iemand met zo’n ‘tis Struik wat ik gebruik’ blik in zijn ogen, breeduit in de heg liggen. Die heg groeit pal voor mijn achterdeur. Hij lag er achterwaarts in en hij stamelde: ‘help.’ Ik beurde hem iets op, voorzichtigjes, want ik had zelf rugpijn. Op de alcoholische piloot vroeg hij toen zijn nieuwe vriend meteen maar twee euro voor de nachtopvang. Het was elf uur ‘s ochtends. Ik gaf hem het muntstukje evengoed. 

We liepen samen op richting de Coop supermarkt en het lied dat prima onder deze scène zou kunnen worden geplakt is de klassieke dijenkletser ‘Van voor naar achter, van links naar rechts…’ Deze ‘vrije oefening’ op het trottoir deed hem op een gegeven moment bij de Iraanse kruidenier voluit in de buiten uitgestalde komkommers en bospenen belanden. Die keek, licht hoofdschuddend en niet eens gealarmeerd, over de rand van zijn goudkleurige brilletje door het raam naar ons. Ik keek lachend met opgetrokken schouders terug naar hem, en alsof hij kon liplezen sprak ik zonder volume, onderwijl met een wijsvinger op mijn borstkas wijzend: ‘Maar ik ben niet dronken hoor. Echt niet.’ Geen reactie. 

De ultra-rustige Iraniër is als een hond die nooit blaft. Lachen doet hij overigens ook nooit. Althans, niet tegen mij. Met een stoïcijnse blik lijkt alles van hem af te glijden en dat is een prima geestesgesteldheid in dat gekke stukje Arnhem dat de Spijkerbuurt heet. Hij is ziek, naar men zegt en ik zie hem altijd in boekjes lezen. Hij zit dan verzonken achter zijn kassa, voorover gebogen met ‘t boekje in zijn hand. Ik denk dat hij zichzelf met kruiden probeert te genezen. Daar zijn er in zijn winkeltje bakken vol van. Daar weet hij vast alles van. Ik hoop dat het ‘m lukt.

Bij de Coop aangekomen dacht ik: en nu? Gaat het vandaag verder wel goed komen met onze struikduiker? Vandaag misschien wel, maar uiteindelijk liggen de kaarten niet zo rooskleurig voor hem uitgelegd. Elke dag is er echter één. 

Wanneer je iemand ook maar even helpt, voel je je er toch ook meteen een heel klein beetje verantwoordelijk voor. Althans, dat heb ik. Ik was nu toch ook wel een ietwat onder invloed. Van hem. Ik denk dat ook veel mensen zo’n ongemakkelijk zittende verantwoordelijkheid niet willen dragen. Snap ik. Aangezien ik denk dat mensen eerder met opstaan worden geholpen dan tegen het vallen behoed, kan het zo voelen alsof je iemand anders z’n puin op ruimt. So what, het is ook het enige wat je dan kan doen. 

Hij kocht vier blikken budget bier en vervolgde zijn road to nowhere. Ik hoopte dat hij verderop op een bankje zou gaan zitten met wat andere drinkebroers en een paar gezellige uurtjes zou hebben. 

En ik? Ik had de hele verdere dag dat stomme deuntje in m’n kop. Alsof ik driehonderdvijftig euro in een oude jukebox had gegooid: Het ging maar door en door: van voor naar achter, van links naar rechts… 

En zo houden we de boel een beetje draaiende.