Column Dichterbij, burgemeester Stapelkamp

A Dieu Bernhard

Vorige week was ik een week in de kloostergemeenschap in het Franse Taizé. Eerlijk gezegd was ik vergeten dat ik een column moest aanleveren. Toen het me maandag te binnen schoot, kwam de gedachte bij me op om het over die kloosterweek te hebben. Deze column is er tenslotte niet alleen om u een kijkje te geven achter de schermen van het burgemeestersambt, maar ook om u met de mens achter uw burgemeester te laten kennismaken. Maar dinsdagochtend kreeg ik een appje met het bericht dat onze Bernhard Harfsterkamp was overleden en dus liet ik de gedachte aan Taizé varen, misschien nog eens later, maar deze column wijd ik aan Bernhard. 

Ik schrok van het bericht, al was het ook weer geen complete verrassing. Eigenlijk heb ik Bernhard alleen maar gekend als iemand met een kwetsbare gezondheid en die ging duidelijk achteruit de laatste maanden. Hij kon nauwelijks meer een eind fietsen, laat staan lopen en ik ontmoette hem daardoor steeds minder de laatste tijd. Door Covid hadden we de laatste twee jaar toch al weinig directe perscontacten, ons wekelijks persmoment deden we als college vrijwel steeds via beeldbellen, via Teams. Minder persoonlijk, maar beter zo dan geen contact.

Ik leerde Bernhard kennen toen ik voorgedragen werd als de nieuwe burgemeester van Aalten, november 2017. Ik was in Aalten om alvast wat zaken te regelen en met Bernhard had ik een kennismakingsinterview voor een artikel in Aalten Vooruit en De Band. We hadden een geanimeerd gesprek, langer dan gepland, over van alles en nog wat. Het was duidelijk dat we veel interesses deelden, zoals landschap en natuur, de lokale en regionale geschiedenis, lezen en het lokale openbaar bestuur. Het leverde hem niet één maar twee artikelen op en dus ook dubbele inkomsten voor hem als freelance-journalist. Ook later hadden we geregeld uitgebreide gesprekken. Hij wist niet alleen veel, maar had ook inzicht in het openbaar bestuur, hij snapte als oud-raadslid hoe de lokale politiek werkt. Hij wist hoe je raadsvoorstellen moet lezen en hoe je de reacties daarop moet beoordelen. Ik heb hem eigenlijk nooit op slordigheden kunnen betrappen, hij verdraaide je woorden niet en was nooit uit op een rel, je kon hem volledig vertrouwen. Hij was daarbij de nuchterheid zelve, hij wist veel politieke drukte te relativeren, er was niet snel iets nieuws onder de zon. Op de toch forse commotie die ontstond naar aanleiding van mijn honderddagenrapport in april 2018 reageerde hij zeer nuchter en ingetogen. Hij vatte de kernpunten helder samen voor de lezers en oordeelde dat er voor iemand die de Aaltense politiek al een tijdje volgde eigenlijk nauwelijks iets nieuws in stond.

Die relativerende nuchterheid typeerde hem zeer, hij was wars van modegrillen en vooral in zijn columns dwars, tegendraads. Zo vond hij de Achterhoek-vlag maar onzinnig. En wat is er mis om te krimpen als Achterhoek, zo vroeg hij zich geregeld af in zijn columns. Met al die extra woningen en bedrijventerreinen wordt de Achterhoek er niet mooier op, de Achterhoek moest vooral niet mee gaan in de vaart der volkeren. Hij had ook wel iets romantisch, nostalgie was hem niet vreemd. Vroeger was de Achterhoek mooier, de ruilverkavelingen en de rationalisatie van het watersysteem en de landbouw hebben onze natuur en het landschap flink toegetakeld, het valt niet te ontkennen. Hij kon honderduit verhalen over vroeger, over zijn familie in Dinxperlo en zo veel meer. Ik ga hem missen, deze bijzondere Achterhoeker. Bernhard, a Dieu! 

Anton Stapelkamp