‘Ook provincie vergroot achteruitgang voorzieningen platteland’

BREDEVOORT - Niet alleen landelijke politieke beslissingen maar ook provinciaal beleid vergroot de kloof tussen stad en platteland. Dat bleek tijdens de door de Koppelkerk in Bredevoort georganiseerde meet-up “Hoe dichten we de kloof?” op vrijdag 10 maart. 

Voormalig Statenlid Peter de Vos wees op de cultuursubsidies die hoofdzakelijk naar de grote voorzieningen gaan die in de steden geconcentreerd zijn. Voorheen was bijv. het Gelders Orkest een echt Gelders orkest dat de hele provincie aandeed. Anderen wezen op het afkalvend busvervoer, met als positieve uitzondering de halfuursdienst van de treinen vanuit Winterswijk. Echter het gevaar van verschraling van de buslijnen ligt op de loer. Wethouder Elvira Schepers uit Winterswijk stelde dat wij als Achterhoek ook de achteruitgang van voorzieningen veel te makkelijk accepteren. We moeten onze stem veel duidelijker laten horen in Den Haag. Inleider Eelke de Jong gaf aan dat er in den Haag een oververtegenwoordiging van kamerleden uit de Randstad zit. In de latere discussie kwamen ook wel andere geijkte oplossingen naar voren zoals hogere prijzen voor de boeren, simpelere procedures, plannen op 1 A4tje en minder ambtenaren en bureaucratie.

Verschillen een kloof?

Een peiling onder het publiek wees uit dat de meeste aanwezigen vonden dat er duidelijke verschillen zijn tussen stad en platteland, maar dat er ook verschillen zijn tussen mensen in eenzelfde streek. Daarom hoeft het nog geen kloof genoemd te worden. Over kloven kun je bruggen bouwen. Vanwege de weersomstandigheden had de organisatie burgemeester Marianne Besselink geadviseerd niet te komen; maar moderator Joop Wikkerink hield het publiek nog wel even haar opvattingen voor. Als bestuurder van een grote plattelandsgemeente heeft zij het gevoel soms ook afgehaakt te zijn van De Haag. Er wordt veel naar de gemeenten afgeschoven zonder voldoende middelen en steun. Dat zet het draagvlak onder druk. Daarnaast wijst zij op het bestaan van nog vormen van naoberschap in onze regio die ervoor kunnen zorgen dat het voorzieningenniveau min of meer in stand blijft.

Doorbraakmethode

Het publiek vond desgevraagd in meerderheid dat de kloof tussen arm en rijk, hoopvollen en hooplozen, financieel sterken en zwakken , de “have’s en de “have nots” de meest gevaarlijke kloof in onze samenleving. In een aantal klemmende fragmenten uit de serie “De Kloofdichters” en praktijkvoorbeelden van de inleider werd duidelijk gemaakt hoe het bureaucratisch systeem mensen soms in de weg kan zitten. De hoofdgast van deze avond Eelke Blokker strijdt met zijn Instituut van Publieke Waarden aan doorbraken in dat bureaucratisch systeem. Op verzoek van gemeenten, van fondsen en instellingen. Beroemd is het voorbeeld van een vader in de schuldsanering die zijn auto moet verkopen ( € 4000) waarmee hij zijn twee dochters elke dag naar het speciaal onderwijs rijdt. Dat gebeurt vanaf dan met het gemeentelijk leerlingen-vervoer tegen veel hogere kosten per jaar en dochters die overstuur zijn. Een logische oplossing is om deze auto buiten de schuldsanering te houden. Maar daartegen staan wetten in de weg en praktische bezwaren.

Overheid of burgerkracht?

Een voorbeeld van eigen kracht van het platteland werd getoond door een fragment van een film over de zorgcorporatie Mariënvelde. In een dorp van 140 huishoudens werken vrijwilligers en professionals samen om mensen “uit de dure zorg te houden”. Volgens Eelke Blokker een mooi voorbeeld van doorbraakdenken, maar ook waarschijnlijk alleen werkend in kleine kernen met gemeenschapszin: hij zag dat in grote steden nog niet werken.

Zijn de kloven te dichten?

Tot slot van deze meet-up: “Hoe word ik een kloofdichter”? De oproep kwam van publicist Tim ’S Jongers (zelf een “onder de brugslaper” geweest) . De oplossing voor de kloof tussen hooplozen en hoopvollen ligt niet bij de hooplozen, maar ligt bij “ons”, de hoopvollen. Die moeten systemen, bureaucratie, regels en wetten verbeteren en veranderen en soms afschaffen. Een van de aanwezigen vatte de oplossing voor de (soms zo gevoelde) kloof tussen platteland en stad mooi samen: het is een taak van het bestuur, de overheid om meer te investeren in de leefbaarheid van het platteland, maar we kunnen zelf ook heel veel.