Stef Woestenenk nodigt uit om bij de Stadskamer binnen te lopen. Foto: Liesbeth Spaansen

Stef Woestenenk nodigt uit om bij de Stadskamer binnen te lopen. Foto: Liesbeth Spaansen

Stef Woestenenk voelt zich welkom in de Stadskamer

Maatschappij

Opvolger RondomAutisme voortvarend aan het werk

Door Liesbeth Spaansen

DOETINCHEM – Nog maar een half jaar geleden volgde Stef Woestenenk oprichtster van Stichting RondomAutisme Karin Rossel op. “Ik ben het nieuwe gezicht van RondomAutisme en wil er achter komen wat de vraag is. Mijn speerpunten zijn het bereiken van de doelgroep van RondomAutisme en het verstevigen van de contacten binnen de sociale kaart in Doetinchem.”

Stef Woestenenk (43) komt van oorsprong uit Vorden, al is hij in het Doetinchemse ziekenhuis geboren. “Ik ben opgegroeid in Eefde, of eigenlijk een beetje tussen Eefde, Vorden en Zutphen in. Die driehoek was zo’n beetje mijn jeugd. Ik was een jaar of zestien toen ik heb gekozen om hier in Doetinchem naar de pabo aan de Iselinge Hogeschool te gaan. Ik voelde me altijd aangetrokken tot mensen. Ondertussen had ik ook ontdekt dat ik heel graag muziek maakte. Van heel jongs af aan was dat al een magneet. Leren gitaar spelen, daar kon ik ook nog bij zingen en als ik dan leraar wordt, kan ik heel veel mensen helpen.”

Stef speelt in de bands MoonYard en Claptunes, en in het lockdown opnameproject Four Eyed Faces en schrijft liedjes. “Dat is een soort grasduinen in je eigen hersenspinsels en daar dan een goedlopend iets van te maken.” Hij schreef een aantal jaren freelance voor het toenmalig Zutphens Dagblad en voor het muziekblad Musicmaker en werkte op allerlei scholen door de Achterhoek, maar ook wel daar buiten. “Ik had functies van leraar tot mentor tot adjunct-directeur met steeds dat gevoel om voor anderen wat te willen betekenen. Ik wil contact maken, naar mensen luisteren, voelen en weten wat er nodig is.”

Hij bleef 22 jaar in het onderwijs. “Ik merkte dat het voelen minder werd. Het passend onderwijs zorgde voor een heel kleurrijk palet aan leerlingen in je klas, maar daarmee werd veel gevraagd van het personeel. Zij stonden er achter maar het onderwijs kon niet altijd bieden wat zo’n kind nodig had.” De verharding in de maatschappij zag Stef terug bij de kinderen. “Zij zijn veel meer met zichzelf bezig, daar ben ik heel gevoelig voor. Ik neem dat de kinderen niet kwalijk, maar de wereld was veranderd en ik was veranderd.”

Bij de Stadskamer voelt Stef Woestenenk zich hartstikke welkom

Hij keek uit naar nieuw werk en zijn oog viel begin 2021 op een vacature om Stichting RondomAutisme van Karin Rossel over te nemen en onder te brengen bij de Stadskamer. “Ze zochten iemand die kon organiseren, invoelend was, die kon regisseren en coördineren en nog een aantal punten. Dat vond ik leuk. In mijn werk als leerkracht ben ik veel mensen met autisme tegengekomen. Vaak leerlingen, maar ook hun ouders.”

Na een goed gesprek met Karin Rossel en Everdien Boesveld van de Stadskamer voelde Stef dat zij nog lang niet uitgepraat waren. Al vrij snel kreeg hij te horen dat ook zij een goed gevoel hadden overgehouden en dat hij voor de zomer kon beginnen. “Ik was niet meer meester Stef en had geen klas kinderen meer voor mijn neus. De hele schoolstructuur, waar ik mijn hele leven al inzit omdat ik van leerling naar leraar was gegaan, met de vaste vakanties, kerst en sinterklaas vieren, dat was er allemaal niet meer. Maar ik wilde ook heel graag wat anders. Ik zou het vuur dat brandde voor die kinderen die wat speciaals nodig hadden, in de sociale, maatschappelijke sector weer kunnen laten branden.”

Vanaf augustus startte de overdracht van Karin. “Een computer vol bestanden”, lacht Stef. Vervolgens stapte hij binnen bij de Stadskamer. “Ik voelde me hartstikke welkom. Ik ging meteen aan de slag. Een fase voor mij om alles een keer mee te maken, mee te liften met heel veel ervaring van alle vrijwilligers daar.”

Stef leerde de mensen achter de Stadskamer kennen en wat zij doen. Deze vrijwilligers zagen wat hij kon. “Heel snel ontstond er een soort kruisbestuiving van wat RondomAutisme nodig heeft, wat dat voor de Stadskamer kan betekenen, maar ook voor de mensen met autisme die daar zijn. De netwerken kruisten elkaar op veel fronten.”

Hij zocht contact met instanties in Doetinchem, waarvan hij wist dat zij ook met mensen met autisme werken, zoals Mee, Autimaat, GGNet, buurtplein, werkraad en workmate. “Karin had in tien jaar tijd veel mensen met RondomAutisme laten kennismaken, maar toch was er nog wat te winnen”, ontdekte Stef net voor de nieuwe lockdown. “We doen allemaal iets voor onze doelgroep en wat is er mooier dat je elkaars kwaliteiten kent, elkaar kan versterken of aanvullen.”

Het werk voor RondomAutisme zal binnen de Stadskamer gewoon doorlopen

Stef leerde en besefte steeds meer over de mens met autisme, die in en met zichzelf worstelt, zichzelf ontdekt. Daarnaast was er het besef van het beeld dat anderen van autisme hebben, het onbegrip van hun omgeving, het moelijker verlopen van vriendschappen en relaties, het sociale netwerk. “Of je dan 25 bent, 72 of 19, die worsteling en frustraties herkennen heel veel mensen met autisme bij elkaar. Als ik dan degene mag zijn die door wat wij doen, de mensen bij elkaar kan brengen, met een wandeling, een café of ervaringsgroep ben ik heel blij met wat we voor elkaar kunnen krijgen. Het is heel dankbaar wat ik doe. Ik vind het ook heel bijzonder dat de mensen hun verhaal kunnen en durven vertellen en dat ze mij in vertrouwen nemen, zich blootstellen.”

In korte tijd heeft hij de juiste mensen bij elkaar kunnen brengen om activiteiten op te pakken en zijn ondernemerschap samengebracht met zijn gevoel. “Ik wil het verschil maken voor mensen door naar ze te luisteren en mensen aan elkaar te verbinden.” De Gruitpoort is locatie voor het RAS-café, de wandelingen hebben startpunten rondom Doetinchem. De spelletjesmiddag is op zaterdag en de ervaringsgroepen om de week, waar mensen herkennen, erkennen, op verhaal komen en vrienden maken, zijn ’s avonds hier in de Stadskamer. “Dan is hier verder ook niemand. Alle locaties, alle plekken waar we activiteiten organiseren zijn bekend en prima toegankelijk.”

Ook nieuwe worden bedacht. “‘Ras aan de Kook’ hebben we maar één keer kunnen doen vanwege corona, maar verder zijn we bezig voor de jongeren tussen 13 en 18 jaar. Even geen school of de sportvereniging, vader of moeder en ook geen therapie, maar een plek waar je mag komen, elkaar ontmoet en je even allemaal hetzelfde voelt omdat je anders bent. We willen ook meer ervaringsgroepen opbouwen, we nodigen mensen van harte uit om zich aan te melden”, laat Stef weten. Ook ‘iets met muziek’ staat op de planning. Mensen met autisme of een vermoeden daarvan mogen komen verkennen.

Omdat de Stadskamer onder de zorginstellingen valt, mag deze gelukkig open blijven. “Een aantal mensen kijkt ernaar uit. Als je het niet organiseert, vervalt vaak het contact tussen de personen omdat zelf oppakken vaak niet of moeilijk lukt.” Zijn wens is om een eigen locatie te kunnen openen voor RondomAutisme.

Stef kijkt het liefst naar de mens achter het autisme, die ook behoefte heeft aan aansluiting. “Het zijn sociale dieren op hun eigen moment en manier.” Hij beseft dat hij als leraar in een jaar tijd de persoon was die verandering kon aanbrengen in het leven van kinderen. Hij vindt het bewonderenswaardig wat Karin heeft opgezet. “Ik doe dit nu als werk, maar zij startte als vrijwilliger, gewoon begonnen vanuit huis. Ik heb collega’s, terwijl voor Karin de stichting aanwezig was in haar dagelijkse leven. Ik ga na het werk naar huis naar mijn vrouw en drie kinderen. Ik ben bewust van Karin haar werk en het werk wat ik overneem, maar ik neem mezelf mee en er zullen dingen bij komen die erg bij mij horen of die ik belangrijk vind. Het is vraag en aanbod. Het werk voor RondomAutisme zal binnen de Stadskamer gewoon doorlopen”, is Stef enthousiast. “Ontmoeten, daar gaat het om!”

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant