Ben Uffink

Ben Uffink heb ik voor het eerst ontmoet zo’n 45 jaar geleden. De PvdA was in Winterswijk nog groot en elke maand was er een goed bezochte ledenvergadering in het Kronenhuis. Ben was tijdens deze bijeenkomsten opvallend aanwezig. Hij was voorzitter van een afdeling met een paar honderd leden. Een technisch voorzitter, die alleen de vergaderingen in goede banen leidde was hij niet. Zijn mening gaf hij graag en vaak.

Niet veel later stak ik mijn vinger op tijdens zo’n ledenvergadering en werd ik lid van datzelfde bestuur. Ben bleef niet lang. In 1989 werd hij gemeenteraadslid en vrijwel meteen fractievoorzitter. De eerste viool bespelen paste het beste bij hem. Vanaf 1990 mocht ik meedoen in de gemeenteraad en kon ik Ben vanaf nabij ruim twee decennia volgen. Dat hij in 1998 wethouder werd was vanzelfsprekend. Menigeen wist al tien jaar eerder dat het wethouderschap bij hem hoorde. Wanneer hij het zelf voor het eerst dacht? Misschien al wel op de lagere school in Aalten.

Boeiend waren de onderhandelingen om tot nieuwe colleges te komen, die ik samen met hem mocht doen. Al liepen die van 2006 door de grote verkiezingswinst van Winterswijks Belang anders dan we gewend waren. Eerst werd Ben en zijn PvdA bruut aan de kant gezet. Later bleek hij toch weer nodig te zijn en kon hij verder met zijn droombaan. Toen hij in 2010 weer gewoon raadslid werd kwam daarna nog regelmatig de wethouder in hem boven.

Als het aan Ben had gelegen was dat wethouderschap voor eeuwig geweest. Hij vond zich er capabel genoeg voor. Hard werken was nooit een probleem. Als hij maar af en toe vakantie had dan kon hij van ’s morgens vroeg tot ’s avond laat klaar staan. Hij had het beste voor met de gemeente en de inwoners. Daarbij wilde hij graag vrijheid hebben, zijn eigen ingevingen kunnen volgen. De gemeenteraad moest vertrouwen in hem hebben en besturen op afstand en niet al te veel vragen stellen. Dat die raad onder wie ik daar soms anders over dacht vond hij niet altijd even leuk. Dat leidde wel eens tot wederzijdse irritaties.

Ben vergat het nooit op te komen voor de mensen die het om wat voor reden dan ook minder goed in het leven hadden getroffen. Die wilde hij helpen met scholing, die wilde hij financieel bijstaan als het moest. Niet alles lukte wat Ben bedacht, maar dat Gerrit Komrijcollege kwam er en bovenal dat minimafonds, het extra gemeentelijk vangnet voor mensen die steun nodig hadden. Het zou passend zijn dat voortaan het Ben Uffink-fonds te noemen. Als iemand er over 20 jaar een vraag over stelt, leg ik graag nog eens uit wie hij was.