Het Dahlia Kunstobject
'Lichtenvoorde' van corsogroep Lansink-Bluiminck. 
De burgemeester heeft in 2020 bij dat kunstobject de opening verricht van de
route.
Het Dahlia Kunstobject 'Lichtenvoorde' van corsogroep Lansink-Bluiminck. De burgemeester heeft in 2020 bij dat kunstobject de opening verricht van de route."Het symboliseert voor mij de veerkracht van onze gemeenschap. De trots en passie voor het corso zit zo diepgeworteld. We gaan dat kunstobject, na overleg met de gemeente', conserveren' en deze zal daarna ter promotie worden geplaatst nabij een invalsweg van Lichtenvoorde". Foto: PR Bloemencorso Lichtenvoorde

TROOST: Herman ter Haar eet met smaak van de Corso-Burger

Algemeen

ACHTERHOEK - Van lockdown tot lente kijken we terug- en vooruit met prominente Achterhoekers over wat de tijd hen in deze tijd heeft gebracht. Gekooid en ontdooid halen zij de scherpe kantjes van de realiteit af met lieve liedjes, mooie gesprekken, relativerende humor, ontluikende gedichten en momenten die hen terugbrengen naar de basis; troost tijdens gemis.

Door Eva Schuurman

Herman ter Haar is blijmoedig en denkt in mogelijkheden: “Maar ik ben ook een realist.” De voorzitter van de Stichting Bloemencorso Lichtenvoorde heeft meerdere scenario’s op de plank liggen. “De gemeente kan ons wel vergunningen verlenen, maar we hebben ook Covid-ontheffingen nodig. Het onderbrengen van veertigduizend bezoekers in Lichtenvoorde is best een zorg.” Toch is zijn rol als voorzitter niet vaderlijk te noemen, het dragen van de zorg doet hij met “een prachtig team” en hij omschrijft zichzelf vooral als iemand die veel bewondering heeft: “Ik mag het goede uit de mensen halen, uit een prachtig bestuur en een prachtige gemeenschap. Ik mag verbinden.”

Dat hij op de voorzittersstoel zou belanden was overigens niet heel logisch, want: “Ik had helemaal niks met het corso.” Herman groeide op in een straat zonder bouwers, maar liep alsnog zijn grote liefde Marian tegen het lijf en zij zat met haar vader in de corsogroep van Mellink. “Als ik bij Marian wilde zijn, dan moest ik zorgen dat ik naar het corso ging.” En zo stak de ene liefde de andere aan. Inmiddels hebben ze samen drie kinderen en is het vijfde kleinkind op komst. Zoon Glenn werd destijds door zijn opa aangestoken met de corso-griep en fietste maar wat graag vanuit Gaanderen naar Lichtenvoorde, waar hij de basis legde voor zijn huidige rol als ontwerper bij team Hooiland. “Familie is houvast, dat is alles”, zegt Herman. Dus troost is voor hem niet lastig te vinden, want dat zijn gezin gezond is relativeert alles.

Inmiddels heeft Herman dankzij zijn prepensioen de tijd wat meer aan zichzelf, zonder de hectiek van te moeten werken zijn de dagen ontspannen. “Mijn vader overleed met vierenzestig, zonder één dag pensioen”, dat besloot Herman anders te doen. Dus vorig jaar was daar niet de grootse uittocht, maar wel de bescheiden afzwaai van een mooie politie-carrière. De drang zijn afscheid nog eens in te halen is weggeëbd en heeft plaatsgemaakt voor een tevreden conclusie: “Het is goed zo.” Want Herman ter Haar ziet vooral wat er nog wel mogelijk is, hoe zijn corsogroepen ondanks alle tegenslagen de moed blijven opbrengen niet op te geven. “Het zijn mensen met een leeuwenhart, met zoveel passie en trots voor het evenement.”

Natuurlijk heeft heel de gemeenschap het gat gevoeld dat viel toen het bloemencorso wegviel, maar daarvoor in de plaats kwamen er talloze creatieve initiatieven. “Want creativiteit kennen ze wel, die corsogroepen, die mensen verzinnen de meest mooie dingen.” Daarnaast bracht Restaurant Leo de Corso-Burger op de kaart, naar smakelijk ontwerp van de groepen zelf en met een opbrengst voor de groepen zelf. De Jumbo verkocht vouchers en stampte een stemzuil uit de grond en talloze ondernemers ondernamen van alles om de prachtige Lichtenvoordse traditie te blijven steunen. “Dat treft me, dat raakt.”

Om de parallel te leggen tussen de lijmende functie van een voorzitter en die van zijn bevlogen plakkers is wellicht iets te bloemrijk, maar het staat vast dat het corso weer tot bloei zal komen. Er wordt online vergadert en offline gedroomd en praten met Herman ter Haar doet je anders naar de lente kijken; het doet je verlangen naar het moment dat de dahlia’s de grond bevechten en de zon laten schijnen. Op de achtergrond vult zijn vrouw Marian het verhaal aan, want zonder haar was hij nooit bij de corsofamilie gegaan.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant