Het kan vriezen en dooien

IJsvereniging De Hare heeft genoeg aan twee nachtvorstjes

Door Rob Weeber

AALTEN - Oude schilderijen over Hollandse ijspret laten een prachtig sfeerbeeld zien van het winterlandschap waar burgers, boeren en buitenlui elkaar op het ijs ontmoetten. Het was de tijd dat sloten en plassen (bijna) gegarandeerd dichtvroren in de winter en zo het toneel vormden van krabbelende en zwierende mensen. In de tweede helft van de twintigste eeuw echter ontstonden er scheurtjes in het ijs. IJs is geen vanzelfsprekendheid meer en staat meer en meer onder invloed van de klimaatverandering.

De professionele tak van het schaatsen heeft zich al lang naar binnen verplaatst, maar de echte schaatsliefhebber is nog steeds afhankelijk van de grillen van moeder natuur. Het is kwakkelen de laatste jaren, maar als de vorst toeslaat breekt de schaatskoorts weer snel uit. Dat zien ook de lokale ijsbanen. Enthousiasme en loyaliteit naar de vrijwilligers houdt het aantal kaarthouders op peil, ook als er geen ijswinter is. Daarmee kunnen de vaste lasten betaald worden. Voor investeringen echter is men, naast een incidentele bijdrage uit de gemeentekas, afhankelijk van de losse kaartverkoop en koek-en zopie-inkomsten. Maar als het klimaat verder opwarmt en de vorst uitblijft, hoe houdt men dan de moed erin en de poorten open?

IJsvereniging ‘De Hare’
IJsvereniging ‘De Hare’ in Aalten werd op 9 oktober 1980 opgericht. Na 38 jaar weilandbaan verhuisde de club in 2018 naar het nieuwe multifunctionele Sportpark Zuid in Aalten. “Dat was voor ons een geluk,” aldus voorzitter Ruben Heideman. “De oude weilandbaan had een onderlaag van plastic om het water op peil te houden. Door de jaren heen echter hadden de konijnen veel gaten gemaakt, waardoor de baan onbruikbaar werd. Renovatie zou (te) veel geld kosten.” De aanleg van het nieuwe Sportpark Zuid bood uitkomst. Er werd een 400 meter lange en tien meter brede asfaltbaan aangelegd die tevens bedoeld is voor de wieler- en skeelervereniging.

Twee nachten matige vorst
Voor de aanleg van de baan is men gaan kijken in Haaksbergen. “Een asfaltbaan is weliswaar duur, maar heeft enkele voordelen ten opzichte van een traditionele weilandbaan”, legt ijsmeester Henk Somsen uit. “In plaats van zo’n 35 centimeter water, hebben wij maar 3,5 tot 5 cm nodig. Na aanvriezen wordt het overtollige water onder het ijs weggepompt waardoor het ijs direct op het asfalt komt te liggen. Twee nachten matige vorst is voldoende voor een ijsvloer. In 2019 hebben we daardoor één dag kunnen schaatsen. De aanleg van de asfaltbaan scheelt bovendien een hoop vrijwilligerswerk, zoals voor blaadjes harken en gras maaien. Wij hebben de financiële kant op orde en kunnen weer jaren vooruit, ook als zich weinig natuurijs aandient.”
Het had overigens zomaar kunnen zijn dat de vereniging was opgeheven. Voordat er sprake was van verhuizing naar het nieuwe sportpark, werd daar serieus over nagedacht. Met weinig ijsjaren werd flink op het eigen vermogen ingeteerd. Maar de club is er nog steeds. En wat de ijsperiodes betreft, de Aaltense statistieken laten zien dat er vanaf de oprichting slechts elf seizoenen níet geschaatst kon worden.