Paul Kurpershoek al 50 jaar ARA-man

AALTEN - Al vijftig jaar is Paul Kurpershoek (67 jaar) betrokken bij apparatenfabriek ARA in Aalten. Eigenlijk is hij sinds al vijf jaar met vervroegd pensioen en een jaar met pensioen, maar hij springt nog steeds met genoegen bij als dat nodig is. Tot het einde van dit jaar. "Dan zijn de vijftig jaar ruim vol, dan vind ik het mooi geweest en dan stop ik", aldus de veelzijdige vakman van ARA.

Door Lydia ter Welle

ARA is een bedrijf dat zich heeft gespecialiseerd in het maken van besturingsmachines, voor allerlei klanten, zoals Safan (plaatbewerkingsmachines) in Lochem en Staalkat (eiersoorteermachines) in Aalten. Meedenken met de klant, en de wensen van de klant verwerken in het complete eindproduct, dat 'plug&play' wordt afgeleverd, dat zijn de sterke kanten van ARA, dat daarvoor alle disciplines in huis heeft.

In de kantine wordt op woensdagmiddag 30 september zojuist een 'coronaproof'-lunch voor Paul en zijn naaste collega's afgesloten. De mannen en vrouwen gaan weer aan het werk, en Paul schuift aan voor een gesprekje over zijn loopbaan bij ARA.

"Ik begon er als vakantiewerker", vertelt Kurpershoek. "Ik had zojuist de opleiding tot timmerman afgesloten en was op zoek naar werk. Na een dag of veertien kreeg ik te horen dat ik wel voor vast aan de slag kon bij ARA." Op de vraag wat een timmerman, dus houtbewerker, nu doet in een bedrijf in de metaal en machinebouw, zegt hij: "Ik deed eerst van alles. Alles waar ik maar nodig was, pakte ik aan. Meestal plaatwerk, en soms was dat zelfs een timmerklus in het - toen nog kleine - bedrijf. Ik had toen 10 als medewerkersnummer. " Nu werken er meer dan honderd medewerkers bij ARA, dat werd opgericht door Gerard Rave.

Na zijn diensttijd ging Kurpershoek weer aan de slag bij ARA. Hem werd gevraagd of hij belangstelling had voor het vak van monteur. "En dat had ik wel, en ik investeerde graag de tijd die nodig was om het vak te leren." In die jaren ging iedereen daarvoor naar Dirksen in Arnhem, een opleidingsinstituut met een avondschool, gericht op elektronica. Daar leerde Kurpershoek het vak van monteur. In 1979 kwam hij achter de tekentafel terecht. "Ik tekende altijd de machines exact uit, op schaal. En toen de toenmalige bedrijfsleider vertrok, en er niemand meer werkte bij ARA met kennis van werktuigbouwkunde, volgde ik die opleiding. Dat duurde drie jaar. Wel zwaar natuurlijk, leren en schoolgaan naast een volledige baan, maar ik vond het erg leuk, en dan vind je er de energie voor." Daarna volgde nog een opleiding tot industrieel ontwerper, en daarna, vanaf '95, toen computers hun intrede deden voor het tekenen, nog cursussen om met die programma's te leren werken. "Eerst 2D, later ook 3D. En nee, ik heb dat nooit moeilijk gevonden. Ik denk dat het ook wel een beetje een kwestie van aanleg is. Het inzicht daarvoor moet al wel een beetje in je zitten, anders wordt het lastig."

'Ik heb in
die vijftig jaar
eigenlijk zoveel
verschillende
banen gehad,
maar dan wel
bij de zelfde
baas'

Zo mag er dan wel sprake zijn van een halve eeuw werken voor de zelfde werkgever, maar dat ziet Paul Kurpershoek niet als 'vastgeroest' zitten. "Nee hoor! Ik heb in de loop van die jaren zoveel verschillende vakken geleerd, eigenlijk zoveel verschillende banen gehad: van manusje van alles en timmerman tot plaatwerker, monteur, nog heel even industrieel ontwerper en verder technisch tekenaar. Het heeft me nooit verveeld. Ik heb altijd met heel veel plezier gewerkt bij ARA. Vooral ook omdat het bedrijf me alle kansen bood om mezelf te ontwikkelen, om te groeien. En verder ook vanwege de fijne collega's, door al die jaren heen. Want dankzij het feit dat ik met de collega's op de werkvloer altijd kon overleggen over de juiste oplossing voor een probleem van een klant, konden we doen waar ARA goed in is: altijd het beste eindresultaat vinden voor de klant."

Paul Kurpershoek heeft in al die jaren de meest vreemde modellen kasten met besturingsapparatuur gemaakt. "Eigenlijk zijn alle ontwerpen uniek, want specifiek bedoeld voor één bepaalde klant. Zo kon het gebeuren dat een besturingskast voor een machine precies moest passen in de ruimte die het bedrijf ervoor had. Dan kan je heel vreemde, unieke modellen kasten krijgen. De uitdaging was dan altijd: zorgen dat alles past en dat alles werkt zodra we het hebben afgeleverd. Je kan het vergelijken met het ontwerpen van een keuken of badkamer voor een bestaande ruimte. Je bent gebonden aan bepaalde afmetingen, maar je moet wel zorgen dat alle functies er goed in passen en dat ze goed werken."

In de afgelopen jaren zette Kurpershoek zich ook in voor rondleidingen in het bedrijf. Voor klanten, maar bijvoorbeeld ook voor scholieren. "Die zijn hier altijd welkom. Voor (snuffel-)stages en zo. En dan hopen we dat we de interesse voor dit mooie vak over kunnen brengen en dat er leerlingen zijn die kiezen voor een opleiding in deze sector. Want er zijn altijd goede vakmensen nodig in dit mooie vak. Daaraan is eigenlijk altijd gebrek."

Nog even kan ARA genieten van deze veelzijdige collega. Tot eind van dit jaar. Dan gaat Paul Kurpershoek na ruim vijftig jaar bij ARA met pensioen. En dan écht!