Aan de inwoners der gemeente Aalten (13)

Aan de inwoners der gemeente Aalten (13)

AALTEN - In de dertiende brief richt burgemeester Anton Stapelkamp zich tot de inwoners van de gemeente Aalten.

We zitten ondertussen intussen al in de vierde maand van de coronacrisis. Het begint te wennen, ook al omdat we het voorlopige hoogtepunt – of beter misschien dieptepunt - van april al weer geruime tijd achter ons hebben. Het journaal noemt de aantallen ziekenhuisopnames en overledenen al niet eens meer, terwijl het in april het meteen het onderwerp was waarmee geopend werd. Ook ik schrijf u niet meer elke week maar slechts tweewekelijks. De volgende is de laatste voorlopig, zo heb ik afgesproken met de redactie.

Steeds meer beperkingen worden teruggedraaid en het gewone leven begint weer op gang te komen. Net als u bevalt ook mij dat natuurlijk, heerlijk om weer wat ruimte te hebben voor ontspanning en ontmoetingen. Dat is misschien nog wel het beste te zien aan de terrassen, zeker hier rond het raadhuis. Met vijftien ondernemers in de drie grotere kernen hebben we afspraken kunnen maken waardoor ze hun terrassen hebben kunnen uitbreiden. We krijgen daar als college veel positieve reacties op, mensen genieten van de zichtbare ontspanning en gezelligheid op straat. Ik denk dat we zo ongeveer het gezelligste raadhuis van Nederland hebben, aan drie kanten omgeven door terrassen. Om het voor omwonenden wel dragelijk te houden, hebben we wel afgesproken dat er geen muziek is toegestaan op die extra terrassen. Ik snap dat de ondernemers en de bezoekers dat misschien anders zouden willen, maar het is zonder muziek al lastig genoeg voor bezoekers om – zeker als ze een paar glazen bier of wijn op hebben - zich nog aan de afstandsbeperkingen te houden en op hun zitplaats te blijven.

We moeten de teruggekregen speelruimte ook niet verspelen. Het virus is tenslotte nog steeds actief in Nederland en ook in de gemeente Aalten zijn er weer een aantal mensen positief getest. Met de toenemende vrijheid voor eenieder van ons neemt ook ieders verantwoordelijkheid voor ons aller welbevinden toe. Ik hoorde onlangs over een inwoner die al sinds eind maart in een ziekenhuis verpleegd wordt en nog steeds niet beter is verklaard. Voor hem en zijn familie een hele nare tijd. Voor de komende maanden zullen we de hygiënische voorschriften en het afstand houden in acht moeten blijven houden. Duitsland besloot afgelopen week dat grootschalige samenkomsten verboden blijven tot in ieder geval 1 november en ik verwacht dat onze regering diezelfde lijn zal kiezen. Jammer, maar het is vrees ik niet anders.

In mijn vorige brief vroeg ik u om uw eigen ervaringen en lessen te delen met de redactie. Daarop is door verschillende mensen gereageerd. Vorige week schreef Sylvia Heijnen al een mooie column in dit blad over onze saamhorigheid in het begin van de coronacrisis en hoe die langzaam aan helaas toch weer wat wegzakt naar een ieder voor zich.

In de ingezonden reacties, ik neem aan dat ze door de redactie (deels) nog geplaatst gaan worden, kwamen duidelijke pijnpunten uit de afgelopen maanden naar voren. Iemand ‘klaagde’ over de vergaande bemoeienis en betutteling door de rijksoverheid en in het verlengde daarvan ook door mij. Anderen benoemden ‘klaagden’ over het grote leed in de ouderenzorg dat door de beperkingen werd veroorzaakt. Het zijn terechte punten. De regering heeft naar eer en geweten getracht de crisis in te dammen en verdere verspreiding van het virus te voorkomen. Voor Veiligheidsregio, GGD en onze gemeente geldt hetzelfde. Ongetwijfeld zullen we achteraf tot de conclusie komen dat bepaalde zaken anders en beter hadden gekund. Was elke maatregel achteraf bezien wel voldoende nuttig en zinvol? Hadden sommige beperkingen al niet eerder opgeheven kunnen worden? Of juist later? Denk maar aan de sluiting en openstelling van de scholen. Lastig was voor de regering dat er gewoon onvoldoende kennis was om besluiten op te kunnen baseren. Je komt dan niet veel verder dan gezond - al dan niet boeren- - verstand.

Deze vragen zie je overigens ook in rest van de wereld. Overal zie je dat vooral grote aantallen slachtoffers gevallen zijn in de ouderenzorg. Een goede kennis van mij woont in een verpleeghuis in Rotterdam waar bijna 40% van de bewoners is overleden door het coronavirus. Had dat in al die complexen voorkomen kunnen worden en hoe dan? En zijn de schrijnende bezoekbeperkingen werkelijk noodzakelijk, is de prijs die de ouderen en hun naasten daarvoor moeten betalen niet te hoog? Ongetwijfeld zullen we daar nog veel over horen de komende maanden. En dat is goed, een heftige crisis als deze verdient het om goed geëvalueerd te worden.

Voor de komende tijd zou ik zeggen: blijf alert en blijf vooral ook omzien naar elkaar, zeker naar hen die gebonden zijn aan huis.
Met een hartelijke groet vanuit het gezelligste raadhuis van Nederland,

Burgemeester Anton Stapelkamp