Het bankje aan de Essinkweg. Foo: Bernhard Harfsterkamp
Het bankje aan de Essinkweg. Foo: Bernhard Harfsterkamp

Vanaf een bankje

Algemeen Columns

Vanaf een bankje

Aan de Essinkweg

Door Bernhard Harfsterkamp

AALTEN – Hoe bedrieglijk is de herinnering? Ik zie in ieder geval allemaal zandwegen voor me ten zuiden van IJzerlo dichtbij de Duitse grens. Hoe dat komt? Ik herinner me dat we ooit komende vanaf de Driehondermeterweg bij Hemden de grote weg overstaken en daarna onze weg vervolgden over zandweggetjes en uiteindelijk dichtbij Dinxperlo uitkwamen. Maar zandwegen ben ik nauwelijks tegen gekomen op weg naar het bankje aan de Essinkweg,

Om herinneringen te controleren zijn er tegenwoordig steeds meer hulpmiddelen. Een heel handige is de website topotijdreis.nl. Je kunt daarop zien hoe de omgeving van de plek waar je je bevindt sinds het begin van de negentiende eeuw is veranderd. Ik zie daarop dat het deel van de Essinkweg waar het bankje nu staat pas in het begin van de jaren tachtig is aangelegd. Daarvoor liep die weg nog in een rechte lijn vanaf de Dinxperlosestraatweg naar de Duitse grens. De herinnering klopt dus niet. Ik zal ongetwijfeld vanaf Hemden binnendoor hebben gereden, maar moet ergens tussen Aalten en IJzerlo zijn uitgekomen. Ik vermoed in de buurt van dat schooltje, dat al weer enige tijd een woning is.

Dat de grens niet ver weg is, is tegenwoordig altijd goed te zien. Als ik over mijn schouder naar rechts kijk zie ik windmolens. Die zijn voortdurend langs de grens met ons buurland te zien. Wordt het uitzicht er door bedorven? Ik vind dat meevallen, maar het landschap hoeft niet overal hetzelfde te zijn. Ik kan me daarom voorstellen dat aantrekkelijke kleinschalige landschappen ontzien worden bij de zoektochten naar duurzame energieopwekking. Kleinschalig is het hier echter niet, want ik kan in de verte de bomen zien, die de Dinxperlosestraatweg begeleiden. Tussen die weg en het bankje bevindt zich een enorme open vlakte. Naast het bankje staat overigens een fraaie oudere linde. Die moet er al zijn geweest toen dit deel van de Essinkweg werd aangelegd.

Rondom IJzerlo is die openheid er al eeuwenlang. Daar liggen de esgronden, die al in de Middeleeuwen zijn ontstaan. Ze liggen als een gordel langs beide kanten van de Dinxperlosestraatweg. Die weg is er lang geleden dwars overheen gelegd als een zandweggetje, dat omdat dat relatief hoog en droog lag altijd goed berijd- en beloopbaar zal zijn geweest. Maar die openheid was er niet tot aan de grens. Ten zuiden van de essengordel lagen de woeste gronden met heide, maar hier ook met veel opslag van bomen en struiken. Op het bosje rechtsvoor me na is daar helemaal niets van over.

Nieuw is ook de groene grensovergang voor fietsers en wandelaars, die naast het bankje begint. Die loopt in de richting van Spork, een andere buurtschap net over de grens. Ik loop er even overheen en zie dat er een smalle akkerrand met bloeiende planten naast is aangelegd. Bloeiende planten zijn belangrijk voor insecten, ook nog in september, maar er groeien hier iets te veel tuinplanten, zoals cosmea en goudsbloem. Ik zie liever zo'n randje met bloeiende planten dan een strook Engels raaigras of maïs, maar een andere soortenkeus is wenselijk. Wat meer aan sluiten bij de planten, die al heel lang voorkomen als onkruid in de akkers, denk aan kamille, wikke, klaproos en kamille, aangevuld met enkele goede nectarplanten zoals phacelia en boekweit zou mij beter bevallen. Op de grens staat een informatiebord over grensstenen. Maar waar is die grenssteen dan? Na lang turen ontdek ik die onderaan in een slootje. Het is een onaanzienlijke steen van het Bismarcktype. Met zo'n naam had ik wat meer uitstraling verwacht.

Veel openheid voor me. Foto: Bernhard Harfsterkamp
Een onaanzienlijke grenssteen. Foto: Bernhard Harfsterkamp

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant